Uit een ontluisterend onderzoeksartikel van de nieuwssite Apache blijkt dat de bedrijfscultuur bij Let’s Go Urban (LGU) heel wat vragen oproept. Uit diverse getuigenissen van ex-medewerkers blijkt dat Sihame El Kaouakibi en haar partner Erika Xuan Nguyen het niet zo nauw zouden genomen hebben met deontologische en arbeidsrechtelijke regels. Er is sprake van gebruik van verborgen camera’s, manipuleren van cijfers en intimidatie van critici. Volgens Apache zorgde een “ver doorgedreven en stiekeme surveillance, in combinatie met verschillende vormen van intimidatie” bij het personeel voor een waar angstklimaat.
Uit getuigenissen van een zevental ex-werknemers van LGU, twee huidige werknemers van Let’s Go Urban en zes jeugdwerkers van andere organisaties blijkt dat werknemers en jongeren zonder hun medeweten gefilmd zijn. Ook zouden de cijfers van de aantallen door LGU ‘bereikte’ jongeren gemanipuleerd zijn.
Medewerkers van verschillende bedrijven van El Kaouakibi zijn tijdens de verkiezingscampagne ingeschakeld om op sociale media haar politieke campagne te ondersteunen. Niet alleen uit de forensische audit van i-Force, maar ook uit de bedrijfscultuur, blijkt dus dat er een ongezonde verwevenheid bestaat tussen de vzw LGU en de bedrijven van El Kaouakibi en haar zakenpartner Erika Xuan Nguyen.
Het oordeel van Apache is dan ook streng: “Uit de informatie rijst een beeld van een bedrijvengroep die diversiteit vermarkt en waar beeldvorming voorrang krijgt op reële maatschappelijke verwezenlijkingen.”
In alle kamers hingen camera’s die beeld en geluid opnamen
Opmerkelijk is dat in de kantoren van JJ House en het Urban center zowel werknemers als jongeren die er over de vloer kwamen zonder hun toestemming zijn gefilmd. De medewerkers van WannaWork en Let’s Go Urban die Apache sprak waren daar naar eigen zeggen niet van op de hoogte. De feiten dateren van de periode 2018-2019. Sinds 14 maart 2019 zouden de camera’s plots verdwenen zijn. Dat blijkt uit uit onderlinge Whatsappgesprekken.
De camera’s hingen in vrijwel alle kamers en namen niet alleen beeld maar ook geluid op. Werknemers ontdekten het toen naar aanleiding van een diefstal beeden zijn bekeken waarop ook geluid was te horen. “Vanaf toen bespraken wij niks meer op het bureau, en gingen we altijd buiten eten om vrijuit te kunnen praten”.
Dat de camera’s daadwerkelijk gemonitord zijn, blijkt uit een incident met de broer van El Kaouakibi. Een anonieme getuige verklaart daarover: “Op een ochtend zaten wij in de ‘silent workspace’ te werken, en hoorden we een gesprek vanuit de ‘luidere’ ruimte. De broer van Sihame zei tegen zijn collega’s: ‘Denk je dat het leuk is voor mij om van mijn eigen zus te horen dat zij op de camera gezien heeft dat jullie allemaal gezichten trekken als ik binnenkom?’. En wij keken allemaal naar elkaar: ‘zei hij dat nu echt?’. Maar op dat moment durfden we er niks van te zeggen.”
Naast de camerasurveillance is vanaf begin 2019 ook een zogenaamde ‘time tracker’ ingevoerd. Noodgedwongen slikte het personeel dat uit angst voor loonverlies. Een werknemer die de time tracker niet gebruikte kreeg zijn loon niet uitbetaald tot ook hij instemde.
El Kaouakibi ontkent beschuldigingen
In een schriftelijke reactie aan Apache reageert woordvoerder Eva De Wolf namens El Kaouakibi en Nguyen.“Er kwamen veel verschillende mensen werken. Er bevond zich kostbaar materiaal van huurders (pop-ups etc) en coworkers. Vandaar hangt in de coworkingspace een camera zichtbaar aanwezig. Dit werd ook toegelicht.” klinkt het.
Als reactie op de kritiek over gemanipuleerde bereikcijfers zeggen ze “niet op de hoogte te zijn geweest” van het HR-beleid bij hun bedrijven. Een bizarre reactie, maar uit interne communicatie die Apache kon inkijken zou het tegendeel aantonen.
Op de vraag over de camera’s in andere ruimtes in JJ House in de periode 2018-2019, wordt niet geantwoord. De woordvoerder gaat ook niet op de camera’s in het Urban Center. Waarom er overal camera’s zijn geïnstalleerd en waar die beelden moesten voor dienen blijft dus een onbeantwoorde vraag.
WannaWork businessmodel blijkt kat in een zak
De camerabewaking en de trackingsoftware blijken niet de enige wantoestanden. Drie getuigen bevestigen formeel dat de aantallen bereikte en ondersteunde jongeren bij zowel Let’s Go Urban als bij WannaWork, systematisch verdraaid zijn. Dat is pijnlijk omdat het businessmodel van El Kaouakibi haar bij politici behoorlijk wat krediet opleverde.
Volgens ex-werknemers werkte het businessmodel dus contraproductief en vielen kwetsbare jongeren ook bij El Kaouakibi uit de boot. Het rekruteringsbureau zou zich niet enkel laten betalen hebben per ‘match’ maar ook per sollicitant die op gesprek kwam. Het personeel zou bovendien ook gevraagd zijn vrienden en familie aan te spreken om te gaan solliciteren, ongeacht of ze geschikt waren voor de vacatures. Dat zou onder meer gebeurd zijn bij Telenet, Deloitte, Bpost en Brussels Airport.
El Kaouakibi en Nguyen ontkennen de aantijgingen en zeggen dat WannaWork enkel per match betaald is en niet per kandidaat. Er zou dus geen financieel belang zijn geweest om ongeschikte kandidaten te laten solliciteren.
Hoe dan ook. Op de vier jaar tijd zouden er welgeteld 20 mensen ‘gematched’ zijn. Al moet je ook dat cijfer volgens een ex-medewerker met een korrel zout nemen. “Sommige mensen die zelf een job hadden binnengehaald, werden gecontacteerd met de vraag of we mochten zeggen dat WannaWork hen had aangebracht om zo wat goede reclame te regelen, voor WannaWork, for the greater good.”
Bereik van tienduizenden jongeren
Let’s Go Urban zou ook tienduizenden ‘vaak kansarme’ jongeren bereiken. De subsidies die ze daarvoor kregen waren gigantisch hoog. Ook op N-VA schepen Nabila Ait Daoud die steeds hoog opliep met de successen en het groot aantal jongeren die Let’s Go Urban bereikte, kon El Kaouakibi rekenen.
Volgens een andere ex-medewerker is dat niet verbazend aangezien medewerkers de instructies zouden gekregen hebben de cijfers structureel te verhogen: “Het mocht in principe nooit gebeuren dat we een lager bereikcijfer noteerden dan het jaar ervoor. Stel, we bereikten op een bepaalde dag tien jongeren, en vorig jaar waren dat er twintig, dan moesten we toch twintig invullen. Dit gebeurde structureel”
Ook die aantijgingen ontkent de woordvoerster van El Kaouakibi verwijzend naar bereikcijfers die moeten blijken uit ‘officiële rapporten’.
Onthutsend is ook de getuigenis dat het Urban Center vaak overdag leeg stond. In de concessieovereenkomst is uitdrukkelijk vermeld dat het gebouw ter beschikking van andere organisaties moest zijn. Dat ‘gemengd gebruik’ is er tot eind 2019 niet geweest volgens jeugdwerkers van drie verschillende organisaties actief op ’t Kiel.
“Sihame straalt ‘macht’ uit, mensen zijn bang in haar vizier te komen”
De bijzondere bedrijfscultuur toont vooral een omgeving waar absolute loyaliteit elke vorm van kritiek en transparantie in de kiem smoorde. Vijf medewerkers getuigen dat wie brak met El Kaouakibi werd zwart gemaakt. Illustratief voor die cultuur zou ook het enorme verloop bij de bedrijven van El Kaouakibi zijn.
Wie enigszins kritisch was werd niet meer betaald.
“Er werd absolute loyaliteit gevraagd. Daarom is het zeer moeilijk om de echte verhalen te horen te krijgen van wat er daar allemaal is gebeurd. Er hangt ook een sfeer rond Sihame waardoor mensen niet durven spreken, omdat ze uitstraalt ‘ik heb veel macht’. Mensen zijn heel bang om in haar vizier te komen”, besluit een ex-werknemer.
Antwerps schepen van Jeugd Jinnih Beels (sp.a) en haar voorganger Nabilla Ait Daoud (N-VA) wilden niet reageren in afwachting van het onderzoek.
