Polen, Estland, Letland en Litouwen doen beroep op de Europese Unie om een gezamenlijke verdedigingslinie te bouwen aan de grenzen met Rusland en Wit-Rusland. Deze linie zou de EU beschermen tegen militaire en hybride Russische dreigingen. De vrees voor een Russische inval in de regio is groot, maar is zo’n inval realistisch?
De oproep voor een verdedigingslinie is het resultaat van aanhoudende Russische provocaties in de Oostzee en de Finse Golf. Zo wou Rusland de zeegrens in de Oostzee hertekenen om de eigen territoriale wateren uit te breiden. Wat voor de Baltische staten aanzien werd als een vorm van intimidatie, gezien het strategische belang van deze wateren. Bij Estland heerst de vrees voor een invasie het sterkst. Dit land heeft een grote Russische bevolkingsgroep, vooral in de grensstad Narva.
Rusland in het harnas jagen?
Volgens Polen en de Baltische staten zijn verdedigingsprojecten aan de oostgrens van de EU bijgevolg noodzakelijk. Vandaar ook de vraag om dit gezamenlijk aan te pakken. Elke lidstaat zou een financiële bijdrage moeten leveren om zo de Europese veiligheidsinfrastructuur te vrijwaren. De totale kost van dit project zou geraamd worden op zo’n 2.5 miljard euro. De volledige grens met Wit-Rusland, dat migranten als wapen gebruikt om Polen onder druk te zetten, valt ook onder dit project.
Spanningen lopen dus op en de Baltische vrees valt zeker te begrijpen. Toch, Rusland heeft al eerder laten weten niet tevreden te zijn met militaire aanwezigheid aan zijn grenzen. Toenemende NAVO installaties aan die grenzen legitimeren volgens het Russische narratief de invasie in Oekraïne. Geen centimeter oostwaarts, was de NAVO belofte na de val van de Berlijnse Muur. De vraag is nu of de Europese Unie met zo’n verdedigingslinie niet juist meer olie op het vuur gooit en Rusland verder tegen zich in het harnas jaagt.
