In 1961 blokletterde de Volksunie op een verkiezingsaffiche: ‘Baas in eigen huis. Gedaan met Waalse straatdiktatuur!’. Anno 2025 is die verkiezingsslogan weer brandend actueel. Vlamingen zijn immers de eerste slachtoffers van de sociale onlusten in Wallonië die zowel bpost als de NMBS gegijzeld houden.
Terwijl in Vlaanderen alle postbodes aan het werk zijn, protesteren hun Waalse collega’s al meer dan een week tegen een reorganisatie van de lokale postrondes. Meer dan 800.000 pakjes geraakten daardoor niet tijdig op hun bestemming. Er kwam zelfs een deurwaarder aan te pas om de stakingsposten aan de sorteercentra van bpost in Luik en Charleroi op te breken. In Brussel gebeurde dat vrijwillig.
De gevolgen van de staking in het zuiden van het land laten zich ook voelen in Vlaanderen. Sommige inwoners van Vlaams-Brabant en Limburg kregen dagenlang geen post in de brievenbus, omdat ze worden bediend vanuit Brussel en Luik. Ook de bezorging van uw geliefde weekblad loopt daardoor op heel wat plaatsen vertraging op.
Ook bij dat andere overheidsbedrijf, de NMBS, is de sociale onrust voelbaar. Vrijdag 21 februari begint de spoorvakbond OVS aan een negendaagse staking. Die is vooral gericht tegen de pensioenhervorming van de regering-De Wever. Daardoor zouden treinbestuurders en -begeleiders niet langer op 55-jarige leeftijd met pensioen kunnen gaan, na een loopbaan van 30 jaar. Een dergelijke pensioenregeling valt tegen de achtergrond van een begrotingstekort dat de 5 procent van het bbp nadert, de budgettaire inspanning van 20 tot 25 miljard euro waar we voor staan en sociale uitgaven die de pan uit rijzen niet meer te verantwoorden.
Sociale druk
Men zou zich kunnen afvragen waarom de stakingsbereidheid in Wallonië zo hoog is. Slechts 40 procent van de postbodes was er maandag aan het werk, terwijl dat in Vlaanderen en Brussel respectievelijk 100 en 80 procent was. In 1984 en 1985 vonden in het Verenigd Koninkrijk grote mijnwerkersstakingen plaats tegen de regering van Margaret Thatcher. Die zouden diepe wonden slaan in de lokale gemeenschappen. Werknemers die ondanks de stakingen toch aan de slag gingen – de zogenaamde stakingsbrekers of ‘scabs’ – werden door hun collega’s en buren als verraders beschouwd. Ze werden vaak het slachtoffer van pesterijen of geweld en raakten samen met hun gezin totaal geïsoleerd. Laat ons hopen dat de werkwillige postbodes in Wallonië niet op dezelfde manier onder druk worden gezet.
Een staking is een chantagemiddel dat enkel in extreme omstandigheden gerechtvaardigd is. Tenzij je Raoul Hedebouw bent, die door middel van een ‘Waalse straatdiktatuur’ – zoals de Volksunie dat in 1961 zo mooi verwoordde – enkel de bedrijven wil schaden om uiteindelijk het kapitalistische systeem omver te werpen. De regering-De Wever hoeft niet te buigen voor deze chantagepoging van de vakbonden die steeds meer door de communisten geïnfiltreerd worden. Een sociaal paradijs bouw je niet op een economisch kerkhof.
Staken is een recht maar het is geen absoluut recht, zeker als het indruist tegen het algemeen belang of de openbare orde bedreigt. Tijdens de onderhandelingen over de vorming van de regering heeft “Vooruit” de toekenning van de rechtspersoonlijkheid aan de vakbonden niet aanvaard. Een spijtige zaak. De huidige regeringspartijen zullen deze zaak niet kunnen rechtzetten tenzij met een wisselmeerderheid. Dan moeten CD&V en Les Engagés kleur bekennen. Dat zal niet gebeuren.
Staken is een recht maar het is geen absoluut recht, zeker als het indruist tegen het algemeen belang of de openbare orde bedreigt. Tijdens de onderhandelingen over de vorming van de regering heeft “Vooruit” de toekenning van de rechtspersoonlijkheid aan de vakbonden niet aanvaard. Een spijtige zaak. De huidige regeringspartijen zullen deze zaak niet kunnen rechtzetten tenzij met een wisselmeerderheid. Dan moeten CD&V en Les Engagés kleur bekennen. Dat zal niet gebeuren.
is er al een studie geweest over hoeveel werkplaatsen stakingen in Wallonie en Vlaanderen verloren gegaan zijn. Denk aan o.a Carterpillar en automobielindustrie.