Deze week is het weer 11 juli. De Vlaamse feestdag. De dag waarop we herdenken hoe onze voorouders in 1302 te Kortrijk de Franse ridders in het moeras lieten zakken. Letterlijk. En figuurlijk natuurlijk ook.
Elk jaar weer dezelfde plechtige speeches. Dezelfde toespraken over Vlaamse identiteit en culturele eigenheid. Maar wat de brave sprekers al te vaak vergeten te vermelden, is dat we eigenlijk alle reden hebben om fier te zijn. Want economisch gezien slaan we er als Vlamingen nog altijd lustig op los.
Kijk maar naar de cijfers. Vlaanderen draait als een tierelier. Onze bedrijven exporteren naar de hele wereld. Onze havens zijn wereldtop. Onze technologie tot op heden ook nog. We zijn het rijkste stuk van België en een van de welvarendste regio’s van Europa. Als die Franse ridders van 1302 konden terugkomen, zouden ze versteld staan van wat we er allemaal van gebakken hebben.
Maar ja, daar hebben we dan weer onze moderne vijanden voor uitgevonden. Geen Franse ridders meer met lansen en zwaarden, maar wel ambtenaren met formulieren en reglementen. Want wat we in economische kracht winnen, verliezen we weer in bureaucratische rompslomp.
Wilt u een bedrijf opstarten? Eerst maar eens achttien formulieren invullen. In drievoud. Bij vier verschillende instanties. Waarvan de ene de gegevens niet deelt met de andere en als het even tegenzit ook nog eens andere eisen heeft. En als u dan eindelijk mag beginnen, komen er regelmatig controleurs langs om te kijken of u wel netjes alle regeltjes naleeft. Regeltjes die ondertussen alweer veranderd zijn, natuurlijk.
Onze ondernemers hebben het talent van onze voorouders geërfd. Ze zijn vindingrijk, hardwerkend en koppig. Maar in plaats van tegen Franse ridders te vechten, moeten zij nu opboksen tegen Europese richtlijnen, Belgische wetten en Vlaamse decreten. Allemaal bedoeld om te helpen, begrijpt u wel. Om alles ‘beter te reguleren’ en ‘eerlijker te maken’.
Het resultaat? Dat we ondanks onszelf nog altijd goed draaien. Dat we ondanks alle administratieve molenstenen om onze nek nog steeds bij de koplopers horen. We kunnen nog altijd winnen, maar nu moeten we eerst een aanvraag indienen om te mogen winnen. En die aanvraag moet in het Frans vertaald worden. Voor de zekerheid. Stel u voor wat we zouden kunnen als we die moderne Franse ridders van de bureaucratie ook eens een toer in het moeras zouden laten maken!
De echte les van 11 juli is misschien wel dat Vlamingen creatief en ondernemend zijn en vol doorzettingsvermogen. En dat ze zoals in 1302 hun eigen boontjes kunnen doppen zonder bemoeienis van vreemde heerschappij of van een overijverige Vlaamse of Belgische staat. Misschien wordt het tijd voor een nieuwe Guldensporenslag. Deze keer tegen de betutteling en de regelneverij van binnen en buiten onze grenzen.
