Wat is er aan de hand in het land van de tweepartijendemocratie, het Verenigd Koninkrijk? Het Britse model leek bestand tegen elke politieke of maatschappelijke erosie: Conservatieven en de socialistische Labourpartij wisselden elkaar om de zoveel jaar af, in de randjes waren de kruimels voor liberalen, Schotse en Welshe nationalisten, en Noord-Ierse unionisten. Het systeem leek zelfs bestand tegen het groeiend onbehagen bij een steeds grotere groep Engelsen: migratie, justitie, belastingen en EU-bemoeizucht.
Tot Nigel Farage op het toneel verscheen, althans. Farage en zijn Reform UK-partij schudden het partijlandschap in het VK danig door elkaar. In een recente analyse van het peilingsbureau Ipsos is Reform UK stilaan de sterkste partij en zou ze tot 400 zetels in het 650 zetels tellende House of Commons kunnen bezetten na de volgende verkiezingen. YouGov maakt één belangrijke nuance: 67 procent van de Conservatieve kiezers die nu voor Reform zou stemmen, zou eventueel terugkeren naar de Conservatieven. Eventueel…
Migratie als belangrijkste reden
Bij de kiezers die voorheen op Labour hadden gestemd, en nu voor Reform, is de partijtrouw aan Labour nog minder groot: slechts 13 procent denkt er volgens een peiling van YouGov aan om terug te keren naar de Labour-schaapstal. 21 procent van alle ondervraagde Engelse en Welshe kiezers meent dat Nigel Farage een goede eerste minister zou zijn. 20 procent denkt dat Reform beter de oppositierol zou belichamen dan de Conservatieven momenteel doen.
Het is duidelijk dat het migratievraagstuk, lange tijd zowel door Conservatieven als door Labour van de politieke agenda geschrapt, door de kiezers zelf als absoluut relevant op de politieke agenda wordt geplaatst. Uit een recente peiling van YouGov bleek namelijk dat deze kwestie het belangrijkste motief was voor kiezers om van partij te wisselen. Vooral de geloofwaardigheid van de Conservatieven blijkt onder vuur te liggen. 56 procent van de kiezers die de Conservatieven in de steek lieten om voor Reform te stemmen, zegt dat migratie de beslissende factor was. Bij Labour-kiezers die vertrokken richting Reform, stelde 62 procent dat migratie de belangrijkste impuls was.
Drie partijen strijden om de macht. En als Farage of zijn Reform UK geen fouten maken, zien hun kansen er bijzonder goed uit. Maar de volgende parlementsverkiezingen zijn pas gepland voor 2029. Dat is politiek gesproken een eeuwigheid.
Bracht de Brexit dan geen soelaas? In Brussel en de Rand gaat de Afrikanisering ondertussen crescendo. Omvolking is duidelijk een lucratieve business. Ook met Bart De Wever aan het stuur van Titanic.