11 juli is geen gewone feestdag. Het is een dag van trots en herinnering, een ode aan de veerkracht en de vrijheidsdrang die tot op vandaag diep in het Vlaamse hart verankerd zit.
In 1302 trokken gewone mensen, boeren, smeden, ambachtslieden, ten strijde tegen een vreemde overheerser. Niet uit oorlogsdrift, maar gedreven door een intens en onverzettelijk gevoel van rechtvaardigheid. Ze vochten niet om te overheersen, maar om vrij én Vlaams te zijn.
Zeven eeuwen later zijn de vlaggen veranderd, maar is de kern van de strijd eigenlijk hetzelfde gebleven. Ook vandaag worden Vlamingen geremd door structuren die hen niet dienen. Ook vandaag leveren wij de inspanningen, betalen wij de hoogste bijdragen, draaien wij mee op het hoogste tempo, maar vertellen anderen ons hoe wij moeten leven. Brussel en Wallonië kreunen onder wanbeleid, torenhoge schulden en een werkzaamheidsgraad van respectievelijk 61,9 procent en 66,8 procent waar elke Vlaming alleen maar van kan fronsen. Toch is het telkens opnieuw Vlaanderen dat moet bijpassen. Dat kan niet blijven duren.
Na de pijnlijke knieval van de N-VA voor het Belgische systeem, blijft er nog slechts één partij over die écht opkomt voor Vlaanderen. De communautaire ambities van Bart De Wever bleken niet meer dan een luchtspiegeling. “Confederalisme of niets”, klonk het voor de verkiezingen. Nadien werd het… niets. “België kan Vlaanderen nooit vooruithelpen”, zei de premier toen. Vandaag zou datzelfde België plots onze redding moeten zijn. De bocht is niet alleen schrijnend, ze is symbolisch voor een bredere waarheid: alle traditionele partijen, met de N-VA op kop, hebben Vlaanderen vastgesnoerd in eindeloze compromissen die onze welvaart aantasten, onze veiligheid ondermijnen en onze identiteit uitwissen.
Juist daarom is er nog maar één partij die rechtuit durft zeggen wat Vlamingen al lang voelen: het Belgische systeem is kapot. Het werkt niet meer, en voor Vlaanderen heeft het eigenlijk nooit écht gewerkt. Alleen het Vlaams Belang blijft trouw aan de kern van de Vlaamse gedachte: zelfbestuur. Geen vertragingstactieken meer, maar heldere keuzes. Want Vlaanderen heeft alles: kapitaal, kennis, ondernemerschap, talent. Alles, behalve de macht om zijn eigen toekomst te bepalen. Die macht willen wij terug. Niet om anderen iets af te nemen, maar om Vlamingen te geven waar ze recht op hebben: zeggenschap, rechtvaardig beleid én echte resultaten.
Laat ons vandaag ook eerlijk zijn over Brussel. Onze hoofdstad is onbestuurbaar. Dat is geen partijkritiek, maar een vaststelling die iedereen deelt. Het Brusselse gewest is een mislukking. Terwijl Vlaanderen miljoenen in een bodemloze put investeert, stroomt er enkel bestuurlijke chaos uit terug.
De oplossing is duidelijk: schaf het Brusselse gewest af. Maak van Brussel opnieuw een Vlaamse stad, met respect voor zijn tweetalige karakter en zijn Franstalige gemeenschap, maar onder verantwoordelijk Vlaams bestuur. Wie betaalt, moet inspraak krijgen. Want Brussel is ook onze hoofdstad. Ons visitekaartje naar de wereld. En het verdient beter dan de catastrofe waarop het momenteel afstevent.
We staan vandaag op een kruispunt. Ofwel blijven we voortmodderen in een België dat ons verlamt, ofwel kiezen we voor de vrijheid om zelf te bepalen welke weg we inslaan. Voor een ordentelijk, proper en veilig Brussel. En bovenal voor een Vlaanderen dat zijn eigen toekomst eindelijk in handen neemt!
In 1302 trokken gewone mensen, boeren, smeden, ambachtslieden, ten strijde tegen een vreemde overheerser. Niet uit oorlogsdrift, maar gedreven door een intens en onverzettelijk gevoel van rechtvaardigheid. Ze vochten niet om te overheersen, maar om vrij én Vlaams te zijn […]
Noot: 11 juli vier ik niet. In september zal ik wel de tienduizenden slachtoffers van de Belgische repressie (inquisitie) en epuratie (vanaf september 1944) waaronder 242 geëxecuteerden, herdenken. Landgenoten veroordeeld via Stalinistische illegale processen, vandaag formeel strijdig met de waarden en normen van het Europees Hof van Justitie.