Verleden week dinsdag 12 augustus overleed Bob Maes in het UZ Gasthuisberg te Leuven. Naar de wens van de overledene werd voorbije zaterdag in beperkte kring afscheid genomen in de Sint-Martinuskerk van Zaventem, zijn woonplaats.
Bob Maes kennen we natuurlijk als stichter en voorzitter van de Vlaamse Militanten Organisatie. De VMO was in feite opgericht als een soort verweerkorps, bedoeld om de eerste bijeenkomsten van Vlaamsgezinde verenigingen te beschermen voor de tegenbetogingen van de weerstanders. Een partijbijeenkomst in 1948 van de eerse Volksunie (niet te verwarren met de VU van 1954) in zaal Grüter in Antwerpen werd hardhandig verstoord door een paar honderd tegenbetogers. Bob Maes was in zaal aanwezig met een paar vrienden om een soort ‘ordedienst’ te vormen. Er volgde een hevig gevecht waarbij meerdere van zijn vrienden gewond werden.
Propagandaploeg
Na afloop besefte Bob Maes dat het noodzakelijk was om een eigen ordedienst op te richten, wat in november 1950 daadwerkelijk gebeurde. Maes slaagde erin om groepjes gelijkgezinden uit Antwerpen en Gent te verenigen. Maar het zou nog duren tot de even legendarische Wim Maes (geen familie) de leiding op zich nam in het Antwerpse. Tegelijkertijd was ook de partij Vlaamse Concentratie opgericht waarin ook Bob Maes actief was. De VMO fungeerde daarbij als plakploeg, ordedienst en propagandamachine.
Bob Maes was geboren op 22 oktober 1924. Hij volgde humaniora in het Atheneum van Brussel, waar het regelmatig tot conflicten kwam tussen Nederlandstaligen en Franstaligen. Hij werd als zeventienjarige actief in de NSJV, maar dat engagement hield hij verborgen voor zijn ouders. Na de oorlog mocht hij een paar maanden ‘brommen’ en verloor enkele jaren zijn burger- en politieke rechten.
Na zijn vrijlating werkte hij bij een verzekeringsfirma om zich in 1957 als zelfstandig verzekeringsmakelaar te vestigen. Ondertussen was hij ook actief binnen de Volksunie die in 1954 van start was gegaan. Enkele uit de hand gelopen acties van de VMO deden de verhouding verzuren met de partijleiding van de Volksunie. Om een verhaal kort te houden: Bob Maes zag zich verplicht om zijn militantenorganisatie in juni 1971 te ontbinden. Enkele maanden later zouden Bert Erikson en Piet Peeters met de VMO II van start gaan, een organisatie die er onmiddellijk een veel rechtser gedachtegoed op nahield.
Volksunie
In 1971 werd Bob Maes verkozen als senator voor Brussel-Halle-Vilvoorde. Daarnaast nam hij verschillende bestuurstaken op zich: hoofdbestuurlid van de VU, ondervoorzitter van het arrondissement BHV, provinciaal voorzitter en ook gemeenteraadslid in Zaventem (van 1972 tot 1986). Binnen de Volksunie vertegenwoordigde hij de rechterzijde. Ten tijde van het Egmontpact in 1977 ontpopte hij zich binnen de partij als felle tegenstander. Toch zou hij trouw blijven aan de VU en stapte hij niet over naar de VNP of VVP. Hij bleef senator tot 1985. In 1999 nam hij na 45 jaar Vlaams engagement afscheid van de actieve politiek. Nog eenmaal kwam hij in het nieuws: op 11 oktober 2014 werd zijn 90steverjaardag gevierd door de N-VA-afdeling Zaventem. Daar waren onder anderen ook twee N-VA-notabelen in functie aanwezig: staatssecretaris Theo Francken en Vlaams-minister Ben Weyts. De linkse en Franstalige media en politici schreeuwden moord en brand. Het was in 2014, maar het leek precies terug 1950…
“Mijn taak is af, mijn werk volbracht”, zo luidt het vers op zijn doodsbrief. Een lang leven in dienst van Vlaanderen. Bedankt Bob.
De linkse en Franstalige media en politici schreeuwden moord en brand (sic). Franstalige Brusselaars hebben de kwalijke reputatie anti-Vlaamse genen te bezitten. Vlaanderen een regio zonder Vlaamse hoofdstad. Die tweederangsmentaliteit van de Vlamingen kan ik niet vatten.