Vrouwen hebben het niet gemakkelijk in onze multiculturele wijken. Ze zijn dikwijls het slachtoffer van seksueel geweld, van (groeps-)verkrachtingen, van moord en doodslag. En de courante verklaring die we dan vanuit politiek correcte progressieve hoek horen, is: “Het zijn de mannen, die zijn het probleem.”
Geen advertenties meer?
Ingelogde abonnees steunen niet alleen een van de enige kritische en onafhankelijke media, maar zien ook geen vervelende advertenties. Abonneer je snel en eenvoudig en krijg meteen toegang tot vele duizenden exclusieve artikelen!
Maak hieronder je keuze voor het gewenste abonnement:
Liever ook op papier? Bekijk alle abonnementen!
Het doorlopend abonnement wordt automatisch verlengd voor steeds één maand.
Liever ook op papier? Bekijk al onze abonnementen!
Steun het vrije woord met een online abonnement van 3 maanden via een eenmalige betaling.
Liever ook op papier? Bekijk al onze abonnementen!
Steun het vrije woord met een eenmalige betaling en je zit een jaar goed.
Log hieronder in om dit bericht volledig te lezen. Ben je al ingelogd, kijk dan op je account of je nog een actief abonnement hebt.
Het niet willen benoemen van de olifant in de porseleinwinkel en het niet willen afleggen van de ideologische oogkleppen, hebben al aan tal van vrouwen het leven gekost. Links verstopt zich vaak achter een verkeerd begrepen cultureel relativisme.
Het kan ook anders. En zeker als de kritiek dan uit ‘eigen kamp’ komt, loont het de moeite om naar de reactie te kijken van het aangesproken progressieve kamp. Op de zomeruniversiteit van de kaders van de uiterst linkse Franse partij LFI (La France Insoumise van Luc Mélenchon) confronteerde een aanwezige linkse militante de ‘dekolonialistische’ feministe Rokhaya Diallo: “Waarom heeft u het nooit over polygamie (…), een praktijk die men vaak in onze volkse achterbuurten aantreft?” Gegeneerd gegiechel op de achtergrond, want een ‘ongemakkelijk’ onderwerp voor uiterst links blijkbaar.
Wegkijken van links
De vraagstelster liet zich door het gelach niet van de wijs brengen. Want, stelde ze, polygamie “staat synoniem voor gedwongen huwelijken van meisjes van amper 12, 13, 14 en 15 jaar”, en het belet dat deze meisjes “een even briljante toekomst kunnen opbouwen” als mevrouw Diallo zelf. Diallo haastte zich om in een bondige repliek polygamie af te wijzen, maar er zijn andere ‘dekolonialisten’ die polygamie wel degelijk zien zitten, zelfs in Frankrijk.
Zo was er het interview met Assa Traoré in het Franse magazine Paris Match, waarin die de polygamie van haar ouders “een formidabel experiment” vond. Toen de Franse krant Libération wat later berichtte over de nieuw verkozen Senegalese president en zijn keuze voor de polygamie, werd daar in lezerskringen bijzonder schamper op gereageerd. Journalist Daniël Schneidermann vond de ophef van de Franse lezers “een typisch voorbeeld van de koloniale kijk op de zaak”. In 2020 had politicus Aurélien Taché, eerst actief bij de PS, dan macronist, daarna ecologist en uiteindelijk LFI, het over “een andere manier van leven”.
