“Het is Vlaanderen tegen Wallonië. Dat moet gedaan zijn”, aldus de krantentitel in HLN. Het is de Vlaamse atlete Paulien Couckuyt die de uitspraak liet noteren.
U heeft ongetwijfeld ook met enige verbazing de soap rond Nafi Thiam gevolgd. Er is een ferme ruzie tussen Atletiek Vlaanderen en de Waalse Atletiekfederatie. Zoals u wellicht weet, zijn alle sportfederaties in België geregionaliseerd, uitgezonderd de voetbalfederatie. Als België dus naar een wereldkampioenschap trekt zoals in Tokio de voorbije weken, dan is dat met de twee sportfederaties maar wel onder een ‘gemeenschappelijke’ koepel genaamd ‘Belgian Athletics’. ‘Tijdens een internationaal tornooi treden de vertegenwoordigers van de liga’s altijd op in naam van Belgian Athletics: als één stem.’
Verschillen
Dat is de theorie. Nu gaan we het hier niet hebben over de sportieve prestaties van Nafi Thiam, Paulien Couckuyt en de andere atleten. Maar laat het duidelijk zijn dat er inzake atletiek een andere visie en een ander beleid leeft in Vlaanderen dan in Wallonië. En dat botst. Ik spreek me wederom niet uit of de ene visie beter is dan de andere.
Een van de problemen is dat Atletiek Vlaanderen al enkele jaren verlies draait en moet besparen. Vandaar de opgelegde beperkingen indien atleten hun eigen trainers willen meenemen. Wie als Vlaamse atleet een eigen persoonlijke trainer of kinesist wil meenemen, moet daar zelf de kosten voor dragen. In Wallonië zijn er geen of nauwelijks besparingen. Gevolg: de Waalse atleten kunnen nog steeds hun persoonlijke trainers enzovoort meenemen, betaald door hun federatie.
Transfers
De Franstalige atletiekfederatie was in Tokio aanwezig met 17 atleten en 9 trainers. Aan Vlaamse kant waren er 30 atleten en 7 trainers. Let wel, de kosten voor deelname aan het WK worden verdeeld volgens het 50/50 principe. Met andere woorden: de Waalse federatie betaalt meer per atleet dan de Vlaamse federatie. Eindelijk hebben we een omgekeerde transfer gevonden…
En dan was er nog de specifieke situatie rond Nafi Thiam, aangesloten bij de Waalse federatie. Maar ondertussen is duidelijk dat er aan Vlaamse kant mensen waren die haar liever niet in Tokio zagen. Er wordt dan uitdrukkelijk verwezen naar de Vlaamse topsportcoördinator Rutger Smith die, zo lezen we, “het felst gekant was tegen een WK-deelname van Thiam”. En dat in tegenstelling met de Waalse atletiekbond die Thiam juist een voorkeursbehandeling wilde geven.
Tegenstellingen
Deze en andere tegenstellingen tussen Vlaanderen en Wallonië werden het voorbije weekend in de media gesmeten door Jessica Mayon, voorzitter van de Franstalige atletiekfederatie (LBFA). Zij sprak in naam van LBFA, niet in naam van de Belgian Athletics… Daarop verspreidde Atletiek Vlaanderen dan weer een scherp persbericht: het principe dat de Belgische liga als één stem naar buiten treedt, is in Tokio doorbroken. Niettemin was er afgelopen maandag een bijeenkomst gepland tussen de twee atletiekinfederaties om de plooien glad te strijken. Maar het zit er zodanig tegen dat de bijeenkomst werd uitgesteld.
Samengevat: de meningen over atletiek verschillen in Noord en Zuid en het is onmogelijk om nog als eenheid – Belgian Athletics – naar buiten te komen. Opnieuw een zoveelste bewijs dat de regionalisering toendertijd niet zonder reden was.
San Marino
Mijn advies: stop met die kunstmatige constructies op internationale kampioenschappen. Vlaanderen heeft de voorbije vijfentwintig jaar volop geïnvesteerd in topsport, met uw en mijn belastingsgeld. Maar in realiteit zijn het de Belgian Cats, de Belgian Tornados, de Belgian Lions enzovoort die internationaal met de publicitaire Belgische pluimen gaan lopen. Vlaamse atleten zouden een mooi uithangbord kunnen zijn voor Vlaanderen en – laat me duidelijk zijn – Waalse atleten zouden dat ook kunnen zijn voor Wallonië. En kom me niet vertellen dat Vlaanderen te klein is om aan de Olympische Spelen deel te nemen. De republiek San Marino – een ministaat met 30.000 (!) inwoners – is al deelnemer aan de Spelen sinds 1960.
