Politici slaken noodkreten over de krimpende Vlaamse industrie, maar vergeten gemakshalve dat ze zelf aan de knoppen zaten. Van verstikkende regelgeving tot de Green Deal: de schuld ligt dichter bij huis dan ze willen toegeven. Dat leggen we uit in de Economische Zaken-rubriek van deze week.
BASF schrapt 600 banen in Antwerpen, een op zes jobs verdwijnt. ExxonMobil kondigt herstructureringen aan, TotalEnergies sluit twee stoomkrakers. De Antwerpse chemiehub, ooit de motor van onze industrie, kreunt onder de druk. Sommigen zien al het spook van de Waalse staal- en glasindustrie uit de jaren zeventig opdoemen. Tussen 2015 en 2022 kwamen er nochtans jaarlijks 800 banen bij in de haven. De vraag is dus: wat ging er mis?
Vlaamse industrie zonder actie
De diagnose is snel gesteld. Energieprijzen liggen hier drie tot vier keer hoger dan in de VS. Vlaanderen heeft bovendien een energiehandicap van 10 procent ten opzichte van de buurlanden. Dan is er de regulitis: amper de helft van de vergunningsaanvragen krijgt een gunstig gevolg.
Experts legden een rapport vol voorstellen op tafel, maar van concrete actie is nauwelijks sprake. Toch komt Vlaams minister-president Matthias Diependaele (N-VA) moord en brand schreeuwen over de herstructureringen. Het zijn nochtans zijn regering en zijn partij – al twintig jaar in de Vlaamse Regering – die ervoor zorgen dat het vergunningenbeleid zo traag en streng is.
Het groene verhaal als strop om de nek
Nog pijnlijker was de speech van ex-cd&v-voorzitter Wouter Beke in het Europees Parlement. Hij had het over een alarmsignaal voor de Europese chemiesector die “door de zwaarste storm gaat sinds de financiële crisis”. Het is voor hem “vijf voor twaalf”. Hij pleit voor minder papierwerk en een technologieneutrale duurzaamheidsagenda. Je moet nogal durven. Het is zijn partij die al die verstikkende regelgeving heeft gestemd en mee de Green Deal heeft gesteund om de Europese Unie zo snel mogelijk klimaatneutraal te maken. Wat Beke doet, is hetzelfde als brandstichters die de brandweer bellen.
Volgens Diependaele “is dit dramatisch. Dit is geen tijdelijke dipje, maar het gaat om structureel probleem in industrie”. Daar heeft hij een punt, maar de N-VA heeft zich de voorbije jaren zeer zelden verzet tegen dit nefaste groene Europese beleid. De Vlaamse chemie-industrie zit ondertussen op 70 procent van zijn productiecapaciteit. Werkgeversorganisaties willen meewerken aan de groene transitie, een codewoord voor de-industrialisatie. Nooit eerder verdween zoveel maakindustrie zo snel. Politieke en economische actoren hangen zichzelf op die manier een strop om de nek.
De volledige analyse over de krimpende industrie leest u hier:
