Word je automatisch een zionist als je erkent dat Israël het recht had om te reageren op de Hamas-aanval van 7 oktober 2023, een aanval waarbij 1.200 mensen werden vermoord en 251 gegijzeld? PAL-columnist Alain Grootaers kreeg die beschuldiging naar zijn hoofd geslingerd op sociale media, simpelweg omdat hij begreep dat een staat zich mag verdedigen. Zijn wedervraag – wat had Israël dan moeten doen? – bleef onbeantwoord. In het verhitte debat over het Midden-Oosten lijkt nuance niet langer welkom.
Tien jaar geleden reisde Alain Grootaers door Israël voor onderzoek naar een boek over de dertiende-eeuwse Vlaamse ontdekkingsreiziger Willem van Rubroek. In Tel Aviv maakte hij Joodse vrienden en in het kuststadje Acre ontmoette hij Israëli’s met Arabische wortels. Hij vertelt er alles over in zijn wekelijkse column. Wat hem opviel: de permanente angst voor aanslagen, raket- en mesaanvallen. “Gewoon omdat ze Israëli waren”, schrijft hij. Die constante bedreiging kleurt het dagelijks leven in Israël op een manier die wij in Vlaanderen nauwelijks kunnen vatten.
Kansen in plaats van haat
In Acre sprak Grootaers met een dertiger uit een Arabische familie, maar met de Israëlische nationaliteit. De man had via het Israëlische onderwijssysteem een universitair diploma informatica behaald en leidde zijn eigen IT-bedrijf, opgestart met steun van de Israëlische overheid. “Zijn enthousiasme voor de Israëlische staat was groot, omdat ze hem kansen had gegeven die ondenkbaar waren in de omringende landen.” Een verhaal dat niet past in het simplistische narratief van onderdrukking, maar wel de realiteit weergeeft: 21 procent van de Israëlische staatsburgers heeft Arabische wortels en geniet dezelfde rechten als alle anderen.
Dat Netanyahu’s reactie op de Hamas-aanval hevig was en ook onschuldige Palestijnse levens kostte om zijn eigen politieke voortbestaan te verzekeren, staat volgens Grootaers buiten kijf. Maar even duidelijk is deze Perzische wijsheid: “Israël gebruikt zijn wapens om zijn burgers te beschermen, terwijl Hamas zijn burgers gebruikt om zijn wapens te beschermen.”
Grootaers heeft empathie met de Gazanen die lijden onder de raketregen, maar wijst ook op de Jodenhaat waarmee elk kind in Gaza wordt geïndoctrineerd. Dat Vlaamse ministers – “met Palestijnse sjaal losjes om de schouder” – durven te roepen dat Israël moet verdwijnen, noemt hij een schaamteloze politieke recuperatie. “In elke oorlog sneuvelen onschuldige burgers en elke dode is er één te veel. Maakt dat allemaal samen dat ik een zionist ben? Goed, dan veronderstel ik dat ik een zionist ben. En ik ben niet eens besneden!”
