De Europese Raad keurde donderdag de conclusies goed van het Pact voor de Middellandse Zee. Daarmee wordt de regio van Noord-Afrika plotseling een strategische prioriteit voor de Europese Unie. Dertig jaar na de Verklaring van Barcelona wil Brussel opnieuw de banden aanhalen met de zuidelijke mediterrane landen. Maar wat betekent dit pact concreet? En welke rol speelt migratie?
Geen advertenties meer?
Ingelogde abonnees steunen niet alleen een van de enige kritische en onafhankelijke media, maar zien ook geen vervelende advertenties. Abonneer je snel en eenvoudig en krijg meteen toegang tot vele duizenden exclusieve artikelen!
Maak hieronder je keuze voor het gewenste abonnement:
Liever ook op papier? Bekijk alle abonnementen!
Het doorlopend abonnement wordt automatisch verlengd voor steeds één maand.
Liever ook op papier? Bekijk al onze abonnementen!
Steun het vrije woord met een online abonnement van 3 maanden via een eenmalige betaling.
Liever ook op papier? Bekijk al onze abonnementen!
Steun het vrije woord met een eenmalige betaling en je zit een jaar goed.
Log hieronder in om dit bericht volledig te lezen. Ben je al ingelogd, kijk dan op je account of je nog een actief abonnement hebt.
Het pact rust op drie pijlers: mensen, economische integratie en veiligheid. De Raad wil bruggen bouwen en de economische samenwerking verbeteren, met speciale aandacht voor energie. Landen zoals Algerije en Libië beschikken over aanzienlijke gasvoorraden, al wordt dat niet expliciet vermeld. Daarnaast moet het pact zorgen voor jobopportuniteiten, zonder dat duidelijk wordt of die aan deze of aan de andere kant van de Middellandse Zee zullen liggen. Qua veiligheid ligt de nadruk op defensie, de strijd tegen georganiseerde misdaad en de veiligheid op zee.
De EU ziet de regio als een bron van hernieuwbare energie waar ze terrein verliest aan andere landen
Migratie en mensenrechten centraal
Migratie vormt de kern van de problematiek. De Raad streeft een gezamenlijke aanpak na op basis van de mensenrechten, een duidelijke verwijzing naar de moeilijke uitzettingsprocedures door interpretaties van het Europees Hof van de Rechten van de Mens. Het doel is het voorkomen van illegale migratie – hoewel ze voorzichtig spreken van “irregular” – en het bespreken van effectieve terugkeer en opname met de betrokken landen. Tegelijk opent het pact de deur voor studentenmigratie via het Erasmus+-programma. Opvallend: deze kritiek viel nergens op te tekenen bij de lidstaten.
Een politiek debat over de wenselijkheid van het pact bleef achterwege. Professor Michael A. Köhler van het Europacollege in Brugge noemde het Europees nabuurschapsbeleid voor de regio eerder al een mislukking die geen rekening hield met de belangen van zuidelijke EU-landen zoals Italië en Spanje. Ook ontbreekt concrete financiering. Helena Hahn van het European Policy Centre vroeg zich af of de lidstaten zonder extra geld wel echt iets op tafel leggen. Het probleem bij het beoordelen van het pact? DG Mena, het Directoraat-Generaal voor het Midden-Oosten, Noord-Afrika en de Golfstaten van de Europese Commissie, geeft nergens concrete details en alle organisaties die een visie formuleren worden door diezelfde Commissie gefinancierd. Een echt onafhankelijke mening blijft onbestaande.
