De discussie over de bevroren Russische activa bij Euroclear dreigt de Europese Unie te transformeren tot een investeringsgebied waar eigendomsrechten niet langer gegarandeerd zijn.
Geen advertenties meer?
Ingelogde abonnees steunen niet alleen een van de enige kritische en onafhankelijke media, maar zien ook geen vervelende advertenties. Abonneer je snel en eenvoudig en krijg meteen toegang tot vele duizenden exclusieve artikelen!
Maak hieronder je keuze voor het gewenste abonnement:
Liever ook op papier? Bekijk alle abonnementen!
Het doorlopend abonnement wordt automatisch verlengd voor steeds één maand.
Liever ook op papier? Bekijk al onze abonnementen!
Steun het vrije woord met een online abonnement van 3 maanden via een eenmalige betaling.
Liever ook op papier? Bekijk al onze abonnementen!
Steun het vrije woord met een eenmalige betaling en je zit een jaar goed.
Log hieronder in om dit bericht volledig te lezen. Ben je al ingelogd, kijk dan op je account of je nog een actief abonnement hebt.
Terwijl premier Bart De Wever en de Europese Commissie armworstelen over de aanwending van 194 miljard euro aan Russische tegoeden, wordt één cruciale vraag vergeten: welke belegger durft zijn geld nog toe te vertrouwen aan een regio die privévermogen zomaar kan aanslaan?
De federale regering vreest terecht voor schadeclaims die drie tot vijf keer zwaarder wegen dan het Dexia-debacle. Waar de staat in 2008 borg stond voor 48 miljard euro, gaat het nu om 140 tot 180 miljard – een kwart van de Belgische economie. “Welk bedrijf zal ooit nog in de Europese Unie willen investeren als de tegoeden hier kunnen worden aangeslagen, of onteigend en verbeurd kunnen verklaard worden”, luidt de vraag die in Brussel hardop wordt gesteld. Indien Rusland via het Bilateraal Investeringsverdrag met succes schadeclaims indient, kost dat elke Belg 15.000 euro.
Vergelijking met Mobutu’s Zaïre
De Europese Commissie en de grote lidstaten lijken de langetermijnschade voor het imago van de EU te onderschatten. Zelfs ECB-voorzitter Christine Lagarde waarschuwde dat het aanwenden van Russische activa “vanuit juridisch en financieel oogpunt een te grote stap” is. De parallel met het Zaïre van Mobutu Sese Seko dringt zich op: toen die in 1973 duizenden buitenlandse bedrijven nationaliseerde in het kader van de ‘Zaïrisering’, leidde dit tot kapitaalvlucht, productiedaling en inflatie.
De Euroclear-saga ondermijnt het vertrouwen in de Europese financiële infrastructuur op een moment dat China werkt aan een alternatief systeem voor internationale betalingen. Ook Dubai en Singapore kunnen op die kar springen. Minder vertrouwen betekent hogere rentes voor staten, ontwrichte obligatiemarkten en een verzwakte euro. Naast de Green Deal, hoge belastingen en regulitis wordt dit een nieuw element dat het oude continent minder aantrekkelijk maakt als investeringsbestemming.
De volledige analyse leest u in de Economische Zaken-rubriek van deze week:
