Veel leerlingen weten niet meer hoe ze moeten omgaan met de meest vanzelfsprekende dingen, zoals het dichtknopen van hun schoenen of hoe wc-papier te gebruiken. Dat stellen meer dan 1.000 leraars en leraressen in een Open Brief, die in veel Duitse kranten voor ophef zorgde. Het gaat over leraars in de lagere scholen van de Duitse deelstaat Hessen die het Duitse ministerie voor Onderwijs een Brandbrief hebben gestuurd. Ze hebben het over de grote problemen die het onderwijs in Duitsland belasten. Een zucht van herkenning gaat door Duitsland.
Geen advertenties meer?
Ingelogde abonnees steunen niet alleen een van de enige kritische en onafhankelijke media, maar zien ook geen vervelende advertenties. Abonneer je snel en eenvoudig en krijg meteen toegang tot vele duizenden exclusieve artikelen!
Maak hieronder je keuze voor het gewenste abonnement:
Liever ook op papier? Bekijk alle abonnementen!
Het doorlopend abonnement wordt automatisch verlengd voor steeds één maand.
Liever ook op papier? Bekijk al onze abonnementen!
Steun het vrije woord met een online abonnement van 3 maanden via een eenmalige betaling.
Liever ook op papier? Bekijk al onze abonnementen!
Steun het vrije woord met een eenmalige betaling en je zit een jaar goed.
Log hieronder in om dit bericht volledig te lezen. Ben je al ingelogd, kijk dan op je account of je nog een actief abonnement hebt.
Het gaat onder andere over vaardigheden die vroeger vanzelfsprekend waren, maar die kinderen vandaag niet meer beheersen. De onderwijsvakbond GEW heeft het over een duidelijk alarmsignaal. De bedenkers van de Brandbrief zijn leraars uit Darmstadt en Dieburg, die wilden protesteren tegen besparingen in het onderwijs en die vooral “het bewustzijn in Duitsland willen zien groeien inzake de onderwijsproblematiek”.
Lesgeven lukt niet meer
Volgens GEW nemen taalachterstand en angststoornissen hand over hand toe. Zo stelde een van de bedenkers, Heike Ackermann, in de Duitse krant Bild Zeitung: “Leerlingen worden door de politiek in de steek gelaten. Dat is ook bij ons, de leraars.” En de verantwoordelijkheid ligt bij onderwijs, maar ook bij de maatschappij: “Wij als maatschappij dragen ertoe bij dat het zover is kunnen komen.” Kinderen lijken niet meer in staat zich lang te concentreren of volgens regels te werken. Leraars moeten de kinderen aanleren hoe ze een balpen moeten vasthouden. Snijden, kleven, het herhalen van de lessen: veel kinderen kennen het gewoonweg niet. Zelfs banale taken, zoals het dichtknopen van schoenen lukt niet meer.”
Ook in de sociale omgang lijken steeds meer kinderen fundamentele problemen te hebben, want voor velen is het moeilijk regels en richtlijnen te erkennen, zich ordentelijk te gedragen, conflicten met anderen op te lossen en zich te verzoenen. Maar ook de normale lichaamshygiëne is bij veel leerlingen in het lager onderwijs een onbekend terrein, bijvoorbeeld hoe ze correct wc-papier moeten gebruiken en dat ze zich terug moeten aankleden als ze uit het toilet komen.
Ackermann waarschuwde tot slot dat veel leraars en leraressen op hun breekpunt zitten. De opdrachtenlijst wordt steeds groter, met een belangrijk deel integratie en inclusie. Aan onderwijs zelf komen veel leraars niet eens meer toe.
