Het is 1 december 1913. De automobielindustrie in de Verenigde Staten wordt steeds groter en winstgevender. Fabrikanten zijn op zoek naar manieren om de productie van auto’s sneller, goedkoper en minder arbeidsintensief te maken. Meestal werden vakmensen ingezet om verschillende onderdelen voor auto’s te maken, tot Ransom Eli Olds in 1902 met het idee kwam om het lopendebandprincipe te gebruiken. In de plaats van de arbeiders in de fabriek naar hun werk te laten lopen, werd het werk naar hen toe gebracht.
Henry Ford, de oprichter van het gelijknamige Ford, optimaliseerde het idee van Olds. In de fabriek van Ford, waar ze de Model T produceerden, dirigeerde de lopende band vanaf toen het werktempo. De ingebruikname van de lopende band had als gevold dat “ongeschoolde” arbeiders ook gemakkelijk aan de slag konden in de fabriek van Ford. De automatisering van het productieproces bleek een groot succes te zijn. De productie steeg van
19.000 auto’s in 1908 naar 308.000 in 1914.
De auto’s werden zo snel gemaakt dat de verf niet droog was voor ze van de band rolden. Daarom gebruikte Ford maar één soort verf voor zijn auto’s, tot er een sneldrogende verfsoort werd uitgevonden. De uitvinding van de lopende band en de uitwerking ervan door Ford, kan gezien worden als een schoolvoorbeeld van de consumptiemaatschappij die we vandaag kennen. Massaproductie leidde naar massaconsumptie.
