Het handelsakkoord tussen Trump en Von der Leyen leek aanvankelijk een opluchting – geen handelsoorlog, ‘slechts’ 15 procent heffingen in plaats van 30 procent of meer. Maar die eerste euforie maakte snel plaats voor kritiek. Terecht, want achter de schijnzekerheid schuilen fundamentele problemen die veel dieper gaan dan wat op het eerste gezicht zichtbaar is.
Het akkoord staat vol losse eindjes. Over farmaceutische producten moet nog worden onderhandeld, tarieven op wijn en sterke dranken zijn niet definitief. “Eigenlijk is niets definitief, want zowel het Europees Parlement als de lidstaten moeten zich nog buigen over het handelsakkoord. Een forse bijsturing is onvermijdelijk.” Het Witte Huis verkocht dit als overwinning, maar de realiteit is complexer.
Amerikaanse consumenten betalen de rekening
“Donald Trump glorieert, maar in de VS is men stilaan aan het beseffen dat het de Amerikanen zelf zijn die de factuur van de handelstarieven betalen.” Invoerders zullen hogere prijzen doorrekenen, inflatie aanwakkeren – iets dat Amerikanen haten. Trump hoopt dat ze overstappen naar Amerikaanse producten, maar economen twijfelen. Duitse auto’s, goed voor 37 miljard euro export naar de VS, blijven hun weg vinden. “Economen gaan ervan uit dat veel van de producten die de Europeanen naar de VS uitvoeren amper prijselastisch zijn.”
De VS-eisen rond energie en defensie zijn even onrealistisch. 750 miljard dollar aan energie-aankopen over drie jaar? Amerika kan dat volume niet leveren, Europa mist de infrastructuur. Militaire aankopen bepalen lidstaten, niet Brussel. Een akkoord “tussen kolonisator en gekoloniseerde” dat vooral op papier bestaat.
De echte uitdaging ligt elders. Europa’s zwakke onderhandelingspositie komt door meer dan tien jaar lage groei, gebrek aan innovatie en regulitis. Die groene obsessie vormt een groter gevaar voor welvaart dan 15 procent Amerikaanse tarieven. De EU moet in eigen boezem kijken in plaats van geobsedeerd te zijn door wat Trump doet.
