Gesterkt door de gunstige peilingen begint PS-voorzitter Paul Magnette al af te tellen naar 2029. Hij hoopt dat de linkerzijde tegen dan opnieuw dominant is in Franstalig België. Maar de Henegouwer rekent zich best niet te snel rijk: er is duidelijk geen Europese tendens naar links en hij overschat de maatschappelijke steun in eigen regio. De volledige analyse leest u deze week in ‘t Pallieterke.
De voorbije week viel Magnette op met een felle woordenwisseling in de Kamer. Hij fulmineerde tegen de regering-De Wever omdat die het vizier richt op het legioen langdurig zieken. Volgens Magnette is dit hardvochtig beleid van politici die nog nooit “in regen en wind op een werf hebben gewerkt of als poetshulpen die zich van de ene klant naar de andere moesten spoeden.”
N-VA-fractieleider Axel Ronse repliceerde dat het niet aan hardwerkende bouwarbeiders of poetshulpen is om hun sociale bijdragen doorgesluisd te zien worden naar inactieven die eigenlijk geen recht zouden moeten hebben op een uitkering.
Atlantisch en pro-Israël plots ‘extreemrechts’
Nog verregaander was Magnettes betoog in Le Soir. Daarin stelde hij dat “extreemrechts zich aan het organiseren is in de MR”. De pro-Atlantische houding van de liberalen en hun sympathie voor Israël staan in zijn ogen gelijk met extreemrechts. Dat is te gek voor woorden. Magnette hoedde er zich weliswaar voor de partij van Georges-Louis Bouchez als radicaal-rechts te bestempelen, maar kwam wel met argumenten om een soort extreemrechts ‘entrisme’ te bewijzen.
Wat is eigenlijk de agenda van de anders toch kalme Magnette? Hij ziet in de maatschappelijke polarisering een kans om tot een linkse wedergeboorte te komen. Dat heeft te maken met een soort sociaal-intellectueel isolement waarin de PS-voorzitter en zijn entourage zitten. De contacten met zusterpartij Vooruit zijn verslechterd, waardoor hij minder voeling heeft met de meer pragmatische sociaaldemocratische tak. Nog belangrijker: hij ziet de marginale Antifa-protesten tegen de MR als vertegenwoordigers van een bredere maatschappelijke beweging. Wat uiteraard niet klopt.
Magnette voelt zich ook gesterkt door internationale lawaaimakers zoals de Spaanse premier Pedro Sánchez. Maar hier slaat hij de bal volledig mis. Sánchez is een uitzondering op het Europese forum en leidt bovendien een minderheidsregering. Er is geen Europese ruk naar links, zoals de recente verkiezingen in Tsjechië, Polen en de dominantie van Giorgia Meloni in Italië aantonen. Vastzittend in zijn parallel universum, is Magnette nu al aan het aftellen naar 2029. Alleen is dat in de politiek een eeuwigheid.
Lees hier de volledige analyse.
