Terwijl Europa zijn industrie ontmantelt in naam van het klimaat, explodeert de wereldwijde CO₂-uitstoot. Tussen 1992 en 2024 steeg die met 68 procent tot een recordhoogte van 37,4 miljard ton. Europa’s eigen reductie van 40 procent verdwijnt als een druppel in de oceaan tegenover China’s vijfvoudige stijging. De harde conclusie van PAL-opiniemaker Drieu Godefridi? “Door zijn dwaze beleid van decarbonisatie heeft Europa zijn welvaart uit handen gegeven aan China.”
De cijfers liegen niet. De Europese verwerkende industrie kromp van 20 naar 14 procent van het bbp, terwijl het mondiale marktaandeel halveerde tot amper 15 procent. China neemt met 30 procent de leiding. Ondertussen betaalt een Europeaan 300 tot 500 dollar voor verwarming waar een Amerikaan 100 dollar voor neerschrijft – bij een gemiddeld inkomen dat bruto twee keer en netto 2,5 keer lager ligt. In Duitsland verdwijnen maandelijks 10.000 industriële banen. De Antwerpse chemische sector, ooit de trots van de haven, takelt zienderogen af.
Europa hangt zichzelf op in klimaatfantasieën
De beloofde groene transitie toont zijn ware gezicht. Windmolenparken blijken enkel rendabel dankzij massale overheidssteun, betaald via buitensporige energierekeningen. Tegen 2030 moeten 14.000 windmolens vervangen worden, maar er is geen cent gereserveerd. Als de huidige trend aanhoudt, dreigen tienduizenden monsterlijke karkassen op zee en land te getuigen van menselijke waanzin. “Alleen Europa, dat als een oude dronkaard gevangen zit in zijn fantasieën, hangt zichzelf op”, luidt het vernietigende oordeel.
De voorgestelde oplossing? Een onmiddellijk moratorium op alle EU-decarbonisatiemaatregelen. Kolencentrales heropstarten, kerncentrales verlengen, moratoria op koolwaterstofexploratie opheffen. Want aanpassing aan 1,5 graad opwarming zou toch geen probleem mogen zijn voor een mensheid die Mars wil terraformen bij -63 graden. Decarbonisatie of welvaart: er moet snel gekozen worden.
