Tien jaar geleden, op 31 augustus 2015, sprak de toenmalige Duitse bondskanselier Angela Merkel op een persconferentie in Berlijn drie legendarische woorden uit die haar later zouden achtervolgen als haar grootste politieke mislukking. “Wir schaffen das”, zei ze tegen het verzamelde persheir, toen ze aankondigde dat ze de Duitse grenzen zou opengooien voor de oncontroleerbare stroom vluchtelingen uit Afghanistan, Irak en Syrië die via Griekenland, Italië en Hongarije de EU probeerden binnen te raken.
Het was een rondje deugpronken voor het wereldtoneel en een doorzichtige manier om het Duitse oorlogstrauma te verwerken. Merkel, dochter van een Lutheraanse prediker en opgegroeid in het communistische Oost-Duitsland, vond dat Duitsland en de Duitsers sterk genoeg waren om de vluchtelingen op te vangen.
Toen al bleek dat al die vluchtelingen geen families met bloedjes van kinderen waren, zoals de activistische mainstreammedia lieten uitschijnen met getrukeerde zielige foto’s, maar wel allemaal mannen van strijdbare leeftijd, die hun gezin achterlieten in de oorlog die ze wilden ontvluchten om vervolgens via de wet op gezinshereniging hun familie te laten nareizen.
Waar zijn beloofde ingenieurs en chirurgen?
Tien jaar na “Wir schaffen das” publiceert het Duitse Institut für Arbeidsmarkt- und Berufsforschung (IAB) een onderzoek onder de titel ’10 Jahre Fluchtmigration 2015: Haben wir es geschafft? Eine analyse des Arbeidsmarktes’, waaruit blijkt dat de tewerkstellingsgraad van vluchtelingen is gestegen, maar dat er nog steeds een inhaalbeweging nodig is, voornamelijk bij de vrouwen. 44 procent van de vluchtelingen leeft van een vervangingsinkomen.
De gedetailleerde cijfers geven ook aan dat de meeste mannen in de bouw en de logistiek werken en er dus bedroevend weinig van de beloofde ingenieurs en chirurgen tussenzaten, wat volgens het onderzoek ook kan te maken hebben met het erkennen in Duitsland van de universitaire diploma’s uit het thuisland. Vrouwen blijken vaker in de verzorgende sector terecht te komen en in restaurants of als zelfstandige winkeluitbater. Of als thuiszittende kinderoppas en steuntrekker.
Het AIB geeft alleen maar cijfers en trekt als overheidsinstelling uiteraard geen politieke conclusies uit 10 jaar “Wir schaffen das”. Daarom doen wij dat maar even zelf aan de hand van wat het weekblad Der Spiegel begin augustus al schreef. “Haben wir es geschafft?”, vroeg dat blad zich ook af en het antwoord was een eenduidig “Nein!” De tewerkstellingsgraad mag dan al rampzalig zijn, met bijna de helft die van werkloosheidssteun leeft en de impact op de Duitse samenleving is alles bovendien enorm ontwrichtend geweest. De druk van de voornamelijk moslimvluchtelingen op het Duitse sociale weefsel was verwoestend, waardoor Merkel uiteindelijk het tegendeel bewerkstelligde van wat ze wilde: het imago van Duitsland witwassen.
Aantal geweldsdelicten neemt toe
In 2016 meldde de toenmalige Duitse minister van Binnenlandse Zaken, Thomas de Maizière, dat asielzoekers oververtegenwoordigd waren in de criminaliteitsstatistieken. Het aantal geweldsdelicten in Duitsland steeg in dat jaar met 6,7 procent, mede door de instroom van meer dan een miljoen asielzoekers in 2015 en 2016. Vooral bij delicten zoals tasjesdiefstal, mishandeling en aanranding waren asielzoekers oververtegenwoordigd.
Een rapport uit 2020, geciteerd door criminoloog Hans Werdmölder, geeft aan dat 136.588 asielzoekers verdacht werden van een misdrijf in Duitsland, wat overeenkomt met 7,33 procent van alle verdachten. Bij ernstige geweldsdelicten zoals moord, doodslag en verkrachting waren asielzoekers zeven keer vaker verdacht dan verwacht op basis van hun aandeel in de bevolking.
De druk op het Duitse sociale weefsel was verwoestend, waardoor Merkel uiteindelijk het tegendeel bewerkstelligde van wat ze wilde, namelijk het imago van Duitsland witwassen.
Door haar immigratiepolitiek joeg ze de Duitse CDU-kiezer in drommen naar de anti-immigratiepartij AfD die daardoor in 2017 in de Bondstag kwam. Het asielbeleid kost de Duitsers jaarlijks 15 miljard euro. De aan Duitsland grenzende EU-landen voerden in allerijl weer grenscontroles in om te vermijden dat de in Duitsland geregistreerde vluchtelingen hun heil ook bij hen zouden zoeken. Of hoe een struisvogelpolitiek uiteindelijk als een boemerang terug tegen je eigen hoofd klapt.
Merkel is sinds december 2021 met pensioen en woont afwisselend in Berlijn en op haar buitenverblijf in Mallorca, niet gehinderd door asielcentra in haar buurt. Ze schreef haar memoires ‘Freiheit: Erinnerungen 1954–2021’, een boek dat eind 2024 werd gepubliceerd en sindsdien reist ze de wereld af om promotie te voeren en voordrachten te geven tegen rijkelijke betaling, in navolging van Barak Obama. Van “Wir schaffen das” naar “Wir erhalten cash” is namelijk een kleine stap in de wereldpolitiek.
Maar misschien is het ook niet helemaal correct om alle schuld in de schoenen van alleen maar Merkel te schuiven. De andere leiders van de EU-landen bleven maar al te graag aan de kant staan zonder noemenswaardig weerwerk te bieden. Misschien luidde die speech van 31 augustus 2015 wel het tijdperk van de impotente EU in en liet ze langzaam de lucht uit de zelf opgeblazen mythe van de Duitse macht binnen de Europese Unie. Het laatste hoopje rokend puin van die Duitse putsch dateert van 2019 en heet… Ursula von der Leyen.
Angela Merkel, zelf geboren en getogen achter het IJzeren Gordijn in de DDR, zette na Helmut Kohl de Ostpolitik van ‘verandering door toenadering’ van de legendarische kanselier Willy Brandt voort.
Toen ze in 2005 de kanseliersstoel van de SPD-er Gerhard Schröder overnam, werd deze socialist plots kapitalistisch lobbyist voor de oligarchen van het Kremlin. Hij werd voorzitter van de Raad van Bestuur van Gazprom, van het Russische oliebedrijf Rosneft en van het Nordstreamconsortium.
Voormalig Duits bondskanselier Angela Merkel kreeg van Trump een veeg uit de pan omdat ze steeds afhankelijker werd van Russisch gas en zo Duitsland structureel verzwakte.
Sinds Angela Merkel de desastreuze woorden ‘Wir schaffen das’ in 2015 uitsprak en daarmee de ganse wereld uitnodigde, kwamen maar liefst 5 miljoen ongewenste asielzoekers naar Europa. Daarvan werd meer dan de helft afgewezen. Het ging in meerderheid helemaal niet over mensen die bescherming zochten en op de vlucht waren voor oorlog, maar over economische gelukszoekers. Bovendien gaat het over overwegend jonge mannen, met alle gevolgen van dien voor Europese vrouwen zoals we al in het begin van de migratiecrisis in Keulen zagen. Maar liefst twee derde van deze asielzoekers is trouwens nog altijd niet teruggekeerd naar hun land van herkomst. Wie asiel kreeg, mocht blijven. Wie geen asiel kreeg, mocht ook blijven. Eenmaal een voet op Europese bodem gezet, krijgen we ze niet meer buiten.