Gisteren tweette N-VA Kamerlid Koen Metsu verontwaardigd over een EU-commissaris die in gesprek ging met FEMYSO, een organisatie die aantoonbaar banden heeft met de Moslimbroederschap. Samen met rechtenstudent Julien De Wit voerde hij een onderzoek uit naar die talloze vzw’s die banden heeft met de Moslimbroederschap. “Als een simpele parlementaire vraag tot zo’n felle reactie van staatssecretaris Schlitz leidt, dan weet je dat er iets aan de hand is. Wat we ontdekten is op zijn minst zorgwekkend te noemen.”
De moslimbroederschap is een wereldwijde organisatie die zich “inzet voor moslims”. Sinds 2010 wordt de organisatie geleid door de Egyptenaar Mohammed Badie. Hij werd overigens tot tweemaal toe ter dood veroordeeld wegens terrorisme. Moslimbroederschap bestaat uit talloze bekende en onbekende vertakkingen. De Palestijnse variant kent u allicht: de terroristische organisatie Hamas.
Verbonden met dood Samuel Paty
Ook in ons land en Europa zijn er verschillende vzw’s die te linken zijn aan de Moslimbroederschap. Zo is er, waar de tweet van Metsu naar verwees, FEMYSO. Deze organisatie heeft bewezen banden met het Franse CCIF. Datzelfde CCIF werd in Frankrijk vorig jaar nog ontbonden na de dood op Samuel Paty. “Verschillende prominente leden van het CCIF verspreidden actief de fatwa op Samuel Paty”, aldus De Wit. De Franse geschiedenisleerkracht Samuel Paty werd in 2020 onthoofd nadat hij in de klas een Mohammedcartoon had getoond.
CCIF heeft een Belgische zusterpartij: het CCIB. Ze hebben een logo dat enorm op elkaar lijkt, op oude websites verwijzen ze geregeld naar elkaar en in het verleden zijn er duidelijk aantoonbare verbanden tussen de twee gevonden. Ook in vergaderverslagen en lobbyregisters van de EU worden de twee organisaties vaak in één adem genoemd.
Trumpiaanse Kamerfractie
Daarom stelde de N-VA-fractie in de Kamer een vraag aan staatssecretaris voor Gelijke Kansen en Diversiteit Sarah Schlitz (Ecolo). De Kamerfractie stelde zich namelijk vragen bij de toekenning van federale subsidies aan het CCIB. De fractie vroeg deze subsidies tijdelijk op te schorten voor nader onderzoek door Staatsveiligheid. De staatssecretaris nam de vraag op als een rechtstreekse beschuldiging en noemde de N-VA-fractie “Trumpiaans”. Ze ontkende dan ook dat de twee organisaties ook maar iets met elkaar te maken hebben.
Nochtans postte de Belgische vzw in oktober 2020 nog een steunbetuiging op haar Facebookpagina. Naast hetzelfde logo, zelfde slogans en overeenkomende leden, waren het CCIB en CCIF beide lid van de European Coalition against Islamophobia. Maar waarom was Schlitz dan zo snel met haar antwoord? Dat gaf al enige blijk van ongemakkelijkheid en agitatie.
Logisch ook: het CCIB is bij de Franstalige groenen dan ook niet onbekend. Het bestuur van het Collectif Contre l’Islamophobie en Belgique bestaat voor het overgrote deel uit politici van Ecolo. Zowel lokale politici als nationale mandatarissen zetelen in deze dubieuze vzw. Zo is er Hajib El Hajjaji die zetelt in de Vervierse gemeenteraad. Ook onder andere Ecolo-senator Farida Tahar zetelt in het CCIB. Duidelijk is dus dat deze vzw een stevige positie heeft gehad binnen de Brusselse machtsloop. Met al deze Ecolo-leden als bestuurders is het misschien niet zo toevallig dat de subsidies van deze vzw niet eens in vraag gesteld worden.
“Het Paard van Mecca” binnengesleurd.
FEMYSO: Maar liefst drie Europese organisaties steunen FEMYSO: de Raad van Europa, de European Youth Foundation (EYF, een onderdeel van de Raad van Europa) en de Europese Unie. “Support” krijgt FEMYSO ook van de Open Society Foundations, de mensenrechten-ngo van George Soros en Mabel van Oranje. De vijfde sponsor van FEMYSO is de Britse hulporganisatie Human Appeal International, die nauwe banden heeft met de Moslimbroederschap.’ Onze elite beseft niet in welk scenario van de Moslimbroederschap zij een rol speelt.
Serieuze onderzoekers hebben jaren geleden al vastgesteld dat FEMYSO een onderdeel is van de Europese Moslimbroederschap (MB) – een internationale beweging binnen de politieke islam, die streeft naar de invoering van de sharia en de oprichting van een kalifaat, maar dan langs de geleidelijke weg, hoewel in bepaalde gevallen (Hamas) ook door middel van terreur.’