Groen ontleent niet alleen haar naam, maar ook haar bestaansreden aan de klimaatzaak. Dat de partij een uitgebreid verkiezingsprogramma omtrent klimaat en natuur heeft, kan dan ook bezwaarlijk een verrassing genoemd worden. Desniettegenstaande is het interessant om een aantal van haar meest opvallende voorstellen van naderbij te bekijken.
Een globale oplossing
De klimaatcrisis is een globaal probleem, en dat behoeft een globale oplossing. Onder ‘een globale oplossing’, lijkt Groen echter vooral een stroom van geldelijke transfers naar zuidelijke, armere landen te verstaan. De partij stelt onder meer voor om het internationale klimaatschadefonds te versterken, waarmee klimaatschade of verliezen in arme landen gecompenseerd kunnen worden. Ook moet er voldoende ondersteuning vanuit de rijkste landen komen om mensen in landen die zwaar getroffen worden door de klimaatcrisis voor te bereiden en te beschermen tegen de gevolgen ervan.
Als het van Groen afhangt, zal de Vlaamse burger niet enkel moeten opdraaien voor de Europese energietransitie, maar ook voor de klimaatplannen van de rest van de wereld. Zo ijvert de partij voor een kwijtschelding van de schulden van de armste landen, “zodat zij zich beter economisch kunnen ontwikkelen om uit de armoede te raken”. Of de regimes van deze landen het vrijgekomen geld ook daadwerkelijk in een energietransitie zullen investeren, is dan weer een andere vraag. De milieubewuste partij dringt bovendien aan op internationale afspraken rond het steeds toenemende aantal klimaatvluchtelingen en op de introductie van een internationale herdenkingsdag voor slachtoffers van klimaatrampen.
Internationale ongelijkheid
Enigszins frappant is de vaststelling dat het voor Groen om meer lijkt te gaan dan enkel het klimaat. Het gaat ook over “rechtvaardigheid” en “ongelijkheid”. De partij stelt dan ook dat de klimaatcrisis tevens een crisis van internationale ongelijkheid is. De rijkste landen zijn verantwoordelijk voor de klimaatcrisis, en dienen haar dan ook maar op te lossen. Zo zou België ook financieel moeten bijdragen aan de energietransitie naar groene energie in minder kapitaalkrachtige landen, en hen ondersteunen in de verwezenlijking van hun klimaatplannen. Dat al deze maatregelen voor veel Vlamingen een enorme financiële mokerslag zouden betekenen, terwijl onze globale impact op het klimaat verwaarloosbaar is, is voor de groene partij blijkbaar minder relevant.
Hoeveel van ons zuur verdiend geld zal er nog verkwist worden aan het klimaat sprookje en onze vermeende magische invloed hierop? Ondertussen is er te weinig geld voor het essentiële en kwijnen daklozen weg op de voetpaden van onze steden.
Dat komt door het xenofiel en autochtonofoob “Eigen Volk laatst” principe dat PoCo- partijen huldigen.
Het gifGroene “klimaat griezelverhaal” boet wel heel fel qua geloofwaardigheid in. Ondanks de vaak gifGroene indoctri-natie door onderwijzend personeel, in PoCo-slang wartaal zogenaamde “leerkrachten” betiteld, die onze jeugd toch vruchteloos proberen politiek-correct te hersenspoelen.
Links heeft het alleen maar over “het Zuiden”, net of er zouden in de overige 3 windstreken geen armoede en miserie wezen. Hoe bevooroordeeld kunnen politiek-correcten toch wezen met hun PoCo-paardenbril “visie”(sic).
Groen is vanbinnen rood. Communisme leidt naar dictatuur. dictatuur naar armoede voor het volk