Jodenjacht in Amsterdam en Antwerpen: “Ongemakkelijke herinneringen”

Het nieuws over de Jodenjacht in Amsterdam is de wereld rondgegaan. Nederland is het Europese land waar tijdens de Tweede Wereldoorlog het felst op de Joden werd gejaagd. Het is tevens het land van Anne Frank. En de feiten speelden zich ook nog eens af een dag vóór de herdenking van de Kristallnacht. Je begrijpt dat de wereld dan even opschrikt.

Wat er is gebeurd, is ook niet niets. Het klopt dat de supporters van Maccabi Tel Aviv zich voor hun match tegen Ajax hadden misdragen, maar het afscheuren van een Palestijnse vlag staat niet in verhouding tot wat er daarna is gebeurd. Honderden gewelddadige jongeren hebben de hele nacht jacht gemaakt op Joden, waarschijnlijk ook op de Prinsengracht waar het Achterhuis staat. Wie geen paspoort kon tonen om te bewijzen dat hij geen Israëli is, kreeg een pak slaag. Het was meer dan ‘spontane volkswoede’: op sociale media werd opgeroepen om een ‘Jodenjacht’ te organiseren. Het geweld werd ook gecoördineerd. Het leverde beelden op die ongemakkelijke herinneringen naar boven brengen.

Gaza

Het antisemitisme is in alle grote steden van Europa in opmars. De oorlog in Gaza is de aanleiding, mee opgeklopt door eenzijdige berichtgeving en disproportionele media-aandacht, maar niet de fundamentele oorzaak. In Nederland is nu een fel debat bezig over het gebrekkige politieoptreden, maar ook dat is uiteindelijk bijkomstig.

Premier Schoof zocht gelukkig wel de diepgang door te verwijzen naar “een groot integratieprobleem” en naar het niet aanvaarden van de Nederlandese normen en waarden “door een groot deel van de islamitische jongeren”. Naarmate Europa verder islamiseert, zal het antisemitisme ook onvermijdelijk toenemen. Het vermogen om de waarheid te negeren, blijkt echter onuitputtelijk.

België geeft gewoon op voorhand toe

Ook in Antwerpen bleken op sociale media voorbereidingen aan de gang om een Jodenjacht te organiseren. In deze stad hebben de Joden zich al genoopt gezien een eigen bewakingsdienst op te richten. De schrik zit er goed in. Al één keer per week zou een Jood in Antwerpen te maken hebben met geweld. Een Joodse vrouw vertelde mij dat ze haar menora (kandelaar, nvdr) niet meer zichtbaar in de omgeving van het raam durft zetten. Hoe zijn we weer op dat punt beland?

Wat sluimert in België, is nog niet zo zichtbaar uitgebarsten als deze week in Nederland, maar dat is alleen zo omdat men hier op voorhand toegeeft aan geweld en extremisme. De voetbalmatch België-Israël werd gewoon verhuisd naar Hongarije. Wat men hiermee impliciet toegeeft, is dat België zich niet in staat acht om het antisemitische geweld te beheersen en dat die vreselijke Orbán eigenlijk gelijk had om de islam uit zijn land te houden.

Donderdag gaat in Parijs wel de voetbalmatch Israël-Frankrijk door. De Franse regering beseft het risico, maar zegt expliciet dat ze niet wil toegeven aan antisemitisme of dreiging met geweld. Een ruggengraat, heet dat. Hier werd Israël door de Stad Gent zelfs uitgesloten van zoiets onnozels als een frisbeetoernooi. We zijn niet ver meer van het besluit dat eigenlijk elke zichtbare aanwezigheid van Israëli’s op ons grondgebied een te groot risico is.