President Trump gelooft in militaire macht én in wapenstilstanden. Maar die combinatie is problematisch, want wapenstilstanden lossen oorlogen zelden op. Ze bevriezen ze alleen.
Geen advertenties meer?
Ingelogde abonnees steunen niet alleen een van de enige kritische en onafhankelijke media, maar zien ook geen vervelende advertenties. Abonneer je snel en eenvoudig en krijg meteen toegang tot vele duizenden exclusieve artikelen!
Maak hieronder je keuze voor het gewenste abonnement:
Liever ook op papier? Bekijk alle abonnementen!
Het doorlopend abonnement wordt automatisch verlengd voor steeds één maand.
Liever ook op papier? Bekijk al onze abonnementen!
Steun het vrije woord met een online abonnement van 3 maanden via een eenmalige betaling.
Liever ook op papier? Bekijk al onze abonnementen!
Steun het vrije woord met een eenmalige betaling en je zit een jaar goed.
Log hieronder in om dit bericht volledig te lezen. Ben je al ingelogd, kijk dan op je account of je nog een actief abonnement hebt.
De meeste oorlogen eindigen niet met diplomatieke onderhandelingen, maar met verpletterende overwinningen. Een partij verovert de hoofdstad van de vijand en dicteert vanuit een onbetwiste machtspositie haar voorwaarden. De moderne denkfout van de diplomatieke “drietrapsraket” – wapenstilstand, onderhandelingen, vredesverdrag – ontkent dit klassieke historische mechanisme. Dat was meestal een “viertrapsraket”, met als eerste trap een duidelijke overwinning.
Van Korea tot het Midden-Oosten: een patroon van mislukking
De geschiedenis staat vol mislukte wapenstilstanden. Na 1948 sloten alle Arabische landen een wapenstilstand met Israël, wat de Egyptenaren niet belette in 1956 opnieuw aan te vallen. Ook in 1967 en 1973 volgden nieuwe oorlogen. Alleen met Egypte werd een echt verdrag gesloten dat nog altijd standhoudt – na een definitieve militaire nederlaag. Korea toont hetzelfde patroon: de wapenstilstand van 1953 loste niets op. Noord-Korea bouwde een kernarsenaal uit en stuurt nu zelfs troepen naar Oekraïne.
Wapenstilstanden geven agressieve regimes tijd om te herstellen en opnieuw aan te vallen. Iran krijgt nu “tijd en ademruimte om zijn arsenalen ballistische raketten en drones weer aan te vullen”. Rusland zou hetzelfde doen: hun economie staat op instorten, maar een wapenstilstand zou hen “alleen maar de kans geven op adem te komen, hun posities te versterken”. Het diepgewortelde Russische imperialisme – “dat er altijd is geweest, onder de tsaren, onder het communisme en nu in een Poetinistische verpakking” – blijft bestaan zolang het regime niet wordt verslagen.
Echte democratie werd in West-Europa niet hersteld door onderhandelingen met Hitler, maar door hem “militair te verpletteren”. Alleen volledige overwinning, gevolgd door wederopbouw en democratische hervormingen, creëert duurzame vrede. Wapenstilstanden alleen leiden tot niets.
De volledige analyse van Paul Baümer leest u hier:
Dat wapenstilstanden oorlogen verlengen in plaats van ze te beëindigen (PAL).
Noot: Is dat zo?
Ondertekening van de Wapenstilstand
Het einde van de Eerste Wereldoorlog vond plaats met de ondertekening van de Wapenstilstand in een treinwagon in het Franse Compiègne op 11 november 1918.
Na de wapenstilstand volgde de vredesconferentie in Versailles waar de vrede werd getekend op 28 juni 1919.
In 1945 was er geen wapenstilstand met alle desastreuze gevolgen vandien voor Duitsland en Europa.
Wat is het alternatief van een wapenstilstand? Juist, de totale vernietiging van de zwakste partij, inclusief de burgerbevolking. Het herinnert mij aan Herr Adolfs laatste bevel:” Wir werden niemals kapitulieren!”. Toevallig dat twee volgelingen van Mefisto (Netanyahu en Poetin) net als roofdieren die bloed ruiken niet kunnen stoppen met bloed te vergieten?