Het vertrek van Eva De Bleeker stond na de laatste desastreuze peilingen in de sterren geschreven. Haar herstichtingsplannen botsten op hoongelach en ongeloof. Ze wilde een nieuw verhaal en een nieuwe naam, maar vergat dat eerst intern af te stemmen. Het resultaat: complete ongeloofwaardigheid en de kortste weg naar de uitgang. In het vacuüm dat ze nalaat, duikt nu Frédéric De Gucht op. Hij mag de scherven bijeenrapen, maar de vraag is of zelfs hij nog leven kan blazen in een partij die gekannibaliseerd wordt door de N-VA.
Na de slechtste verkiezingsuitslag ooit voor de Vlaamse liberalen verkeert de partij in een existentiële crisis. De spagaat tussen grootse woorden en harde interne machinaties werd onhoudbaar. Alexander De Croo keek op verkiezingsavond met tranen in de ogen onwezenlijk naar de verkiezingsresultaten. De partij implodeerde, is kapot geregeerd en door eindeloze interne ruzies uiteengeslagen. Wat rest is een partij die na 25 jaar mee regeren alleen nog puin nalaat, met een land dat aan de rand van de financiële afgrond staat.
De erfenis van De Croo
De liberale fracties in Kamer en Vlaams Parlement ogen lachwekkend. In de Kamer moeten Vincent Van Quickenborne, Alexandria Bertrand en Paul Van Tigchelt oppositie voeren tegen regering-De Wever. Het leidt heel regelmatig tot cynische opmerkingen en hilariteit. Ze zijn medeverantwoordelijk voor het slechtste verkiezingsresultaat ooit en voor de penibele situatie van dit land. Hoe geloofwaardig kan je de regering dan nog aan de tand voelen? De Open Vld-fractie in het Vlaams Parlement telt binnenkort vier gewezen voorzitters: Gwendolyn Rutten, Egbert Lachaert, Tom Ongena en Eva De Bleeker. Pijnlijker kan het niet.
“Tegenover de realiteit van een N-VA die het liberale programma beter en overtuigender uitvoert, lijkt De Guchts opdracht onmogelijk”
In april 2025 hield Vlaams Parlementslid en voormalig kandidaat-voorzitter Maurits Vande Reyde het voor bekeken en verliet de partij. De partij is te links geworden en pleit onvoldoende voor minder overheidsuitgaven en minder overheid: “Gratis menstruatieproducten en subsidies voor elektrische wagens: dat beleid past niet bij een partij die minder overheid belooft.” Ook De Bleeker werd niet gespaard.
Streng voor PS
In dat vacuüm treedt Frédéric De Gucht naar voor. De voormalige CEO van Sprimoglass presenteert zich als een nieuwe pitbull. In Brussel wist hij al snel de aandacht naar zich toe te trekken. Tegen de PS hield hij het been stijf om de N-VA mee in de Brusselse Regering binnen te loodsen. Hij praat vlot, scherp en begrijpt wat ondernemen is. “De meerwaardebelasting is bedacht door iemand die nog nooit meerwaarde heeft gerealiseerd”, zei hij onlangs.
Maar na een pijnlijke uitschuiver moest hij onlangs op zijn woorden terugkomen. Zo kantte hij zich eerder tegen de beperking van de werkloosheid in de tijd. Het vroeg heel wat masseerwerk om hem van standpunt te doen veranderen. De Gucht lijkt een veelbelovende kandidaat. De vraag is hoelang de euforie zal aanhouden. Kan één man de leegloop van de partij tegenhouden? Bovendien staat De Gucht tegenover een veel hardere politieke realiteit waarin de liberale erfenis eigendom van Bart De Wever en de N-VA is geworden.
Het kannibalisme van de N-VA
De Wever plukt de kroonjuwelen van de Vlaamse liberalen weg en voert ze uit. De beperking van de werkloosheidsuitkering in de tijd – jarenlang een liberale verkiezingsbelofte – werd door de N-VA binnengehaald. Het is een signaal dat de N-VA vandaag de echte ondernemerspartij van Vlaanderen is, gesteund door werkgeversorganisaties en verankerd in de publieke opinie. Ondertussen staat Georges-Louis Bouchez in Wallonië met zijn MR sterker dan ooit en stuwt hij zijn partij naar hoogtes waar Open Vld alleen nog van kan dromen.
De liberale gedachte leeft, maar niet meer binnen Open Vld. Ze is opgeslorpt door concurrenten die ze beter uitvoeren en overtuigender verdedigen.
“De liberale fracties in Kamer en Vlaams Parlement ogen lachwekkend”
Daar komt bij dat het partijbureau statutair wordt aangevuld met oud-voorzitters en oud-regeringsleiders met elk een eigen agenda. Mensen die de partij in de vernieling hielpen, zitten nu mee aan tafel om de zogenaamde vernieuwing te begeleiden. Gwendolyn Rutten, Egbert Lachaert, Alexander De Croo en Karel De Gucht, allemaal dragen ze hun verleden mee. De toekomst van de partij lijkt verder weg dan ooit.
Het onmogelijke mirakel
Kan Frédéric De Gucht dit tij keren? Zijn stijl is fris, zijn communicatie scherp en hij heeft de allure van iemand die niet uit het partijestablishment komt. Maar tegenover de realiteit van een N-VA die het liberale programma beter en overtuigender uitvoert, lijkt zijn opdracht onmogelijk. Bovendien wacht Open Vld een jarenlange oppositie met mensen die iedere geloofwaardigheid missen of onervaren zijn. De nieuwe partij is er nog lang niet. Wat rest, is een partij die haar rol heeft uitgespeeld, overbodig is geworden en bij elke peiling verder leegbloedt.
De liberalen zijn gekannibaliseerd door de N-VA. Wie vandaag liberaal wil stemmen in Vlaanderen, kijkt niet langer naar Open Vld. De vraag is of Frédéric De Gucht daar nog veel aan kan veranderen.
Met zijn standpunt over werkloosheidsuitkeringen bekent FDG zich als links liberaal. Een D66-er dus, geen haar beter als Gwendoline Rutten.
Maar tegenover de realiteit van een N-VA die het liberale programma beter en overtuigender uitvoert, lijkt zijn opdracht onmogelijk. Bovendien wacht Open Vld een jarenlange oppositie met mensen die iedere geloofwaardigheid missen of onervaren zijn […] Correcte analyse.