Op 1 augustus, 10 maanden na de feestelijke opening in het bijzijn van de Belgische en Nederlandse koningen, is de Nieuwe Sluis in Terneuzen eindelijk in gebruik genomen. Maar veel reden tot vieren is er vandaag nog steeds niet, hoezeer men ook probeert om die perceptie te creëren.
Het probleem met de krakemikkige Chinese bruggen boven de sluis mag dan wel opgelost zijn, onder de wateroppervlakte – en dat mag u letterlijk nemen – gaan nog heel wat andere problemen schuil. Toch durft niemand vandaag publiekelijk toe te geven dat het hele project – waar 7 jaar aan is gewerkt en dat 1,2 miljard euro heeft gekost – één grote en vooral dure flop is. Want dat zou ingaan tegen het heersende narratief dat de sluis een technisch en diplomatiek huzarenstukje is waar gerust wat belastinggeld naartoe mocht stromen.
Dat belastinggeld is vooral afkomstig uit Vlaanderen. Dat draagt samen met North Sea Port (de fusie tussen de zeehavens van Gent, Terneuzen en Vlissingen) het grootste deel van de kosten – ongeveer 863 miljoen euro.
Maar wat is nu precies het probleem met de Nieuwe Sluis? Ten eerste hadden de ingenieurs geen rekening gehouden met de vermenging van zoet en brak water bij het schutten, zo vertellen bronnen binnen het Agentschap Maritieme Dienstverlening en Kust (MDK). Dat is het proces waarbij een schip van het ene waterniveau naar het andere wordt verplaatst door het waterpeil in de sluiskolk te veranderen.
De technische details zullen we u besparen, maar als het zoete water uit het kanaal Gent-Terneuzen en het brakke, zoutere water uit de Westerschelde mengen, zijn de krachten die worden uitgeoefend op een schip bijzonder groot. Men was er voor de Nieuwe Sluis verkeerdelijk van uitgegaan dat een beperkt aantal trossen wel zou volstaan om een schip tijdens het schutten op zijn plaats te houden. Maar in realiteit zullen er veel meer nodig zijn. Vanuit economisch oogpunt is dat een probleem, omdat het langer zal duren om een schip vast te leggen en er meer personeel (dat men overigens niet heeft) voor nodig zal zijn.
Economische aderlating
De sluis is 427 meter lang, 55 meter breed en 16,44 meter diep, goed voor een maximale inhoud van 386.000 kubieke meter water. U begrijpt het al: om een sluis van die omvang te schutten, is veel water nodig. Héél veel water. Maar dat water is er in de zomer vaak niet, omdat de Bovenschelde – die het kanaal Gent-Terneuzen van zoet water voorziet – poederdroog is. Daardoor zal in de zomer soms minder vaak, gebundeld of tijdelijk niet – bij ongunstige getijden – geschut kunnen worden. Ook dat is een economische aderlating waar onvoldoende rekening mee werd gehouden.
Naast de hoger dan verwachte operationele kost, dreigt ook de industrie langs het kanaal Gent-Terneuzen, aan de Gentse kant van de Nieuwe Sluis, het kind van de rekening te worden. Bedrijven die het zoete water uit het kanaal oppompen om hun koelinstallaties van water te voorzien, zullen geconfronteerd worden met roestvorming die het gevolg is van de verzilting van het kanaalwater. De koelinstallaties zijn immers niet gemaakt voor hoge concentraties zout water, maar net dat zal door het schuttingsproces in de Nieuwe Sluis in nog grotere hoeveelheden het kanaal instromen.
Dat heeft niet alleen gevolgen voor de industrie, maar ook voor de landbouw. Want het kanaalwater is ook voor landbouwbedrijven in de regio een belangrijke zoetwaterbron.
Kortom: de hoerastemming rond de Nieuwe Sluis is misplaatst. Maar verwacht vooral niet dat iemand zijn verantwoordelijkheid zal durven op te nemen voor deze mislukking van 1,2 miljard euro, vooral gefinancierd met Vlaams belastinggeld.
Dank voor dit bericht over de flop van flip. Hoe dom kan men wel eens Jan of hoe corrupt om zo’n bedrog op te zetten. De Nederlanders hebben de Vlamingen goed in de mazel genomen: het en toont aan hoe een confederatie met onze noorderburen zeker niet zo simpel is.