Terwijl in België de begrotingsbesprekingen en de zoektocht naar 10 miljard helemaal vastzitten en Frankrijk in een ongeziene politieke chaos verkeert omdat er maar geen akkoord kan worden gevonden over noodzakelijke besparingen en hervormingen, kreeg de Italiaanse regering van Giorgia Meloni vorige week lof van het IMF. “Italië is in een opwaartse spiraal terechtgekomen”, verklaart Alfred Kammer, hoofd van de Europese tak van het IMF.
“Italië behaalt betere fiscale resultaten dan verwacht”, zegt Kammer. Hij merkt ook op dat Italië op budgettair vlak zelfs meer doet dan wat de EU vraagt. In 2021 bedroeg het begrotingstekort in Italië nog een duizelingwekkende 9 procent. Onder Meloni is dat geslonken naar 3,4 procent. In 2026 zal het nog slechts 2,9 procent zijn.
“In tegenstelling tot De Wever heeft zij een stabiele, eensgezinde, rechtse regeringen”
Besparen kost geen stemmen
Hoe doe je dat, zonder een groot deel van je kiezers te vervreemden? Het merkwaardige is dat het spaarzaamheidsbeleid Meloni geen stemmen kost. Bij de verkiezingen van 2022 haalde Fratelli d’Italia, voorheen een minipartijtje, 26 procent van de stemmen. Ondanks de regeringsverantwoordelijkheid staat de partij van Meloni in de opiniepeilingen nu al op 30 procent.
“Noem mij één land waar extreemrechts ooit aan de macht is geweest en waar de vrijheid en welvaart erop vooruitgaan. Noem mij één land en ik neem onmiddellijk ontslag als voorzitter!” Aan het woord is Conner Rousseau, in een debat van 2023 tegen Tom Van Grieken. De voorzitter van het VB twijfelde geen seconde: “Finland, Oostenrijk, Estland, Italië…”
Mogelijk had Van Grieken nog voorbeelden kunnen aanhalen, maar het luide gelach van het publiek over de afgang van Rousseau maakte dat onnodig. Rousseau is nog steeds voorzitter, hoewel alleen al het Italiaanse voorbeeld zijn weddenschap manifest heeft doen verliezen.
Voor alle duidelijkheid: Italië is nog niet helemaal gezond, maar het land dat lang de zieke man van Europa was, is nu op weg naar herstel. In Frankrijk, waar lang werd neergekeken op de Italiaanse politiek, wordt nu al luidop gesproken over het ‘Melonimodel’ als de te volgen weg uit de budgettaire crisis.
De Wever botst op zijn eigen gelijk
Peter De Roover moet meestal niet naar zijn woorden zoeken, maar hij had het zondag op De Zevende Dag lastig om de torpedo’s te ontwijken die Barbara Pas op hem afvuurde. Een daarvan was haar vaststelling dat de N-VA alle communautaire eisen heeft laten vallen om in een regering te stappen die dit land financieel gezond zou maken, maar nu ook in deze doelstelling niet slaagt. Die trof midscheeps.
De Wever heeft inderdaad voorheen zo vaak zelf gezegd dat binnen België niets meer kan. Nu is hij die stelling zelf aan het bewijzen, terwijl hij eigenlijk het tegendeel probeert.
De begrotingsdebatten in de regering zijn, voor alle duidelijkheid, nog niet definitief mislukt. De Wever moet je ook nooit te snel afschrijven. Maar welke oplossing is, met de huidige regeringspartners, mogelijk die niet opnieuw de zoveelste Belgische bricolage wordt, waarin alles wordt uitgesteld en niets wordt opgelost?
Het voorbeeld van Meloni toont aan dat goed bestuur door de kiezer wordt beloond, ook wanneer het even pijn doet. Meloni heeft natuurlijk wel iets dat De Wever niet heeft: een stabiele, eensgezinde, rechtse regering.
Meer over Italië en Giorgia Meloni
