In een interview met Knack blikt professioneel activiste Dalilla Hermans terug op een jaar dat ze zelf als bewogen omschrijft. Zo mocht ze afgelopen zomer in het Belgische paviljoen op de Wereldtentoonstelling in Japan – een mooie kans waar velen enkel van kunnen dromen – gaan uitleggen waarom ze in België geen kansen krijgt en monddood wordt gemaakt. Onder meer Marnix Peeters, columnist van Het Laatste Nieuws, uitte daarover zijn ongenoegen in een veelbesproken column die Theo Francken een ‘must-read’ noemde.
Geen advertenties meer?
Ingelogde abonnees steunen niet alleen een van de enige kritische en onafhankelijke media, maar zien ook geen vervelende advertenties. Abonneer je snel en eenvoudig en krijg meteen toegang tot vele duizenden exclusieve artikelen!
Maak hieronder je keuze voor het gewenste abonnement:
Liever ook op papier? Bekijk alle abonnementen!
Het doorlopend abonnement wordt automatisch verlengd voor steeds één maand.
Liever ook op papier? Bekijk al onze abonnementen!
Steun het vrije woord met een online abonnement van 3 maanden via een eenmalige betaling.
Liever ook op papier? Bekijk al onze abonnementen!
Steun het vrije woord met een eenmalige betaling en je zit een jaar goed.
Log hieronder in om dit bericht volledig te lezen. Ben je al ingelogd, kijk dan op je account of je nog een actief abonnement hebt.
De lezing van Dalilla Hermans op de Wereldtentoonstelling in het Japanse Osaka deed afgelopen zomer heel wat stof opwaaien. In een interview met Knack blikt Hermans nog eens terug op die bewogen passage. “Het was allemaal zo buiten proportie dat ik in Osaka de hele tijd met buikpijn heb rondgelopen. Had ik op voorhand geweten dat dit zou gebeuren, dan had ik vriendelijk bedankt voor die opdracht. De tol was veel te hoog”, betreurt ze.
Toch bracht het turbulente jaar voor Hermans ook iets nieuws: Cocoa Butter and Dreams, een boek waarin ze op zoek gaat naar de vraag wat het betekent om zwart te zijn. “Zwart zijn is meer dan een huidskleur. Zwart zijn definieert me en beïnvloedt daardoor alles in mijn leven. Het bepaalt hoe ik naar het leven kijk, hoe ik relaties aanga en hoe ik het moederschap opneem”, legt ze uit.
Progressieven ruziën over kleinigheden
Hermans gaat in het interview ook in op wat Knack omschrijft als de “sterke verrechtsing die regelrecht ingaat tegen wat u (Hermans, red.) probeert te realiseren”. “Het klinkt misschien gek, maar ik ben nooit echt bang geweest voor een grote triomf op rechts”, zegt ze daarover. “De sentimenten die het Vlaams Belang aanspreekt, zijn er altijd geweest. Met platte, populistische uitspraken spreken ze de onderbuik aan. Ik ben banger voor het gebrek aan een progressief alternatief dan voor het Vlaams Belang.”
Volgens Hermans zijn veel mensen terecht boos. “Ook ik word knettergek van hoe duur alles is in de supermarkt. Maar omdat progressieven onderling ruziën over de kleinste dingen, lukt het hen niet om daar een gezamenlijk antwoord op te formuleren”, hekelt ze.
Het succes van de socialistische Democraat Zohran Mamdani in New York bewijst voor Hermans dat het anders kan. “Voor mij relativeert dat de paniek over het succes van rechts die wij hier voortdurend voeden. In plaats van vijftig columns te schrijven over waarom het Vlaams Belang een paar procent meer of minder zal halen, zouden we beter onze energie steken in dat progressieve alternatief.”
Ook over de cultuuroorlog – die ze naar eigen zeggen vanop de eerste rij heeft meegemaakt – heeft Hermans een uitgesproken mening. “Wat veel mensen niet zien, is dat de cultuuroorlog een bewuste strategie is om ongelijkheid te maskeren”, stelt ze. Kleine issues worden volgens haar bewust opgeblazen om ons af te leiden van de ‘echte’ problemen, zoals de toenemende vermogensongelijkheid. “Die onenigheid ontstaat dus niet door de cultuuroorlog, de cultuuroorlog bestaat om die onenigheid te creëren”, besluit ze. “Maar goed, ik heb destijds van onze premier begrepen dat ik blijkbaar een woke extremist ben.”
Meer over Dalilla Hermans
Spijtig dat Dalilla het nooit heeft over de zwaarste racistische tragedie sinds WOII, waar ze toch in geïnteresseerd zou moeten zijn. Die vond namelijk plaats in haar thuisland: de volkerenmoord tussen Tutsi’s en Hutu’s, met 800.000 afgemaakte Afrikanen als gevolg (Hutu’s, Tutsi’s, Wapiti’s, …). Dalilla Hermans is heel kritisch voor de Vlaamse maatschappij, maar blijkbaar een beetje minder kritisch als het over wantoestanden in Afrika gaat.
Rwanda | Country Page | World | Human Rights Watch
De pleitbezorgers van deze pococratie krijgen in alle grote media een uitgebreid forum. Sinds de legendarische column van Knack-hoofdredacteur Bert Bultinck (‘racisme zit in het DNA van de Vlaming’) en de vaste opinierubriek van Dalilla Hermans in De Standaard, weten we dat het racisme onder elke Vlaamse steen schuilt en de oorzaak is van zowat elk maatschappelijk probleem. Inclusief het moslimextremisme.
Zou onze deugelite begrijpen dat Jan Modaal genoeg heeft van antropologen, sociologen en allerhande frustraten – genre Dalilla Hermans (DS 28.12) – die verdwaald zijn in hun eigen slecht geschreven verzinsels en illusies. Die ons voortdurend cultuur relativistische waanbeelden en koloniale schuldgevoelens trachten aan te praten, terwijl we geen enkele schuld hebben aan de exodus van mensen uit landen die zichzelf vernietigen door corruptie, ongeremde uitbuiting, stammen- en religieoorlogen, en die ons nu willen afnemen wat we met vlijt hebben opgebouwd of er ons minstens afgunstig voor blameren. (JMDD)
Dalilla Hermans mag dan een zwarte vrouw zijn, ze is vooral een kind van België. Opgegroeid in een warm adoptiegezin, omringd door kansen en al jaren prominent aanwezig in media en cultuur. Toch trekt ze naar Osaka, Japan, om te spreken over hoe ze in België ‘monddood’ wordt gemaakt. Geloofwaardig is dat allerminst. Monddood gemaakt? Dat klinkt bizar voor iemand die voortdurend haar stem laat horen in de pers of op het podium.
Wat verdienmodel betreft: Geen Culturele Hoofdstad, wel factuur van half miljoen euro: “Ik val hiervan achterover”
Maarten Boudry daarover :Hopelijk bezint Hermans zich ooit eens over de raciale polarisering waartoe zulke giftige anti-blanke retoriek leidt in onze samenleving. Als je “blanken” op deze manier collectief demoniseert, moet je niet verwonderd zijn dat sommigen van de weeromstuit blankheid als kern van hun identiteit zullen omarmen (“white nationalism”).
Ondanks het gebrek aan een hoger diploma verdient Dalilla wel de kost met haar schrijfsels over … racisme. En die inkomsten heeft ze – oh, de ironie – uiteraard te danken aan haar huidskleur.
Heeft ze ook niet de kandidatuur van Brugge voor ‘Cultuur Hoofdstad 2030’ verneukt door in haar presentatie eindeloos te zwammen over zichzelf?
Zou het kunnen dat de enige asset van Dalilla, Dalilla zelf is?
Dus nul resultaat maar wel een factuur van een half miljoen Euro, lekker gewerkt muts!