Een vrouw uit Luik werd eergisteren door verschillende belagers aangepakt omdat ze opkomt voor slachtoffers van verkrachting. Orlane Graindorge kreeg thuis tientallen messteken toegediend. Ze heeft besloten uit haar vzw ‘Don’t Cry, Talk’ te stappen waarin ze opkwam voor de slachtoffers. “De vzw blijft sowieso bestaan, maar ik moet aan mijn eigen veiligheid en die van mijn naasten denken. Ik wil heel graag mijn steentje bijdragen aan de maatschappij, maar niet ten koste van mijn leven.”
Geen advertenties meer?
Ingelogde abonnees steunen niet alleen een van de enige kritische en onafhankelijke media, maar zien ook geen vervelende advertenties. Abonneer je snel en eenvoudig en krijg meteen toegang tot vele duizenden exclusieve artikelen!
Maak hieronder je keuze voor het gewenste abonnement:
Liever ook op papier? Bekijk alle abonnementen!
Het doorlopend abonnement wordt automatisch verlengd voor steeds één maand.
Liever ook op papier? Bekijk al onze abonnementen!
Steun het vrije woord met een online abonnement van 3 maanden via een eenmalige betaling.
Liever ook op papier? Bekijk al onze abonnementen!
Steun het vrije woord met een eenmalige betaling en je zit een jaar goed.
Log hieronder in om dit bericht volledig te lezen. Ben je al ingelogd, kijk dan op je account of je nog een actief abonnement hebt.
Orlane werd een tweetal jaar geleden zelf slachtoffer van verkrachting. Na een lange periode van verwerking, besloot ze vorige maand een project te starten om lotgenoten te steunen. Vier mannenleken het niet eens met het initiatief en besloten de vrouw thuis op te gaan zoeken. “Ik stond vorige dinsdag zoals gewoonlijk om 8 uur op”, vertelt Orlane. “Mijn vriend was naar het werk vertrokken, maar hij was vergeten de deur op slot te doen. Dat overkomt hem wel vaker. Om 9 uur stond ik plots oog in oog met vier gemaskerde spierbundels. Ze grepen me vast, gooiden me tegen de grond en namen uit de keuken het broodmes.”
“Ofwel zouden ze mij hard aanpakken, ofwel mijn kat”
De belagers gaven Orlane vervolgens de keuze: “Ofwel zouden ze mij hard aanpakken, ofwel mijn kat. ‘Neem mij dan maar’, riep ik.” Daarna kreeg ze verschillende messteken toegediend in haar schouder, arm, benen en buik. “Hij bleef herhalen dat ik die littekens voor de rest van mijn leven zou meedragen. Stilaan werd ook hun motief duidelijk: mijn vzw had te veel aandacht gekregen en zou nooit het levenslicht mogen gezien hebben.”
Ondanks de ferme opdoffer wil Orlane de moed niet laten zakken. “Ik word goed omringd en weet op wie ik kan rekenen. Mijn huisbaas wil zelfs bewakingscamera’s laten hangen, zodat ik me veiliger zou voelen. En mijn vriend werkt nu enkel nog van thuis uit. Als ik ‘s ochtends wakker word, overvalt de angst mij. Maar ik blijf sterk.”
