Na de overwinning van de Engelse vrouwenploeg op het EK voetbal eind juli bleven de vlaggen hangen. En er kwamen er bij. Een maand later weet iedereen dat het al lang niet meer over damesvoetbal gaat. Het kruis van Sint-Joris is uitgegroeid tot het symbool van een sluimerende burgerbeweging tegen de ongeremde immigratie.
Birmingham, de Britse stad met het grootste aandeel moslims, was niet toevallig de eerste waar de vlaggen massaal opdoken. De Weoley Warriors begonnen Engelse vlaggen op te hangen om te tonen “hoe trots we zijn op onze geschiedenis, onze vrijheden en onze verwezenlijkingen”. Het stadsbestuur, geleid door de Pakistaanse burgemeester Zafar Iqbal, liet ze verwijderen ‘omwille van de veiligheid’. Merkwaardig, want Palestijnse vlaggen bleven wel hangen, analyseert opiniemaker Jurgen Ceder deze week in ‘t Pallieterke.
Vlaggenzee groeit na geweld tegen vrouwen
De bevlaggingsacties zijn inmiddels overgewaaid naar Londen, York, Bradford, Manchester en Newcastle. Vlaggenverkopers kunnen de vraag niet bijhouden. Het protest kreeg extra brandstof na een reeks gewelddadige incidenten. In Southport vermoordde een man van Rwandese afkomst drie meisjes. In Epping verkrachtte een Ethiopiër uit een asielhotel in twee dagen drie meisjes. Een Syriër uit hetzelfde hotel deed enkele weken later hetzelfde.
“Mensen hebben alle recht om een verband te zien tussen de afkomst van de dader en zijn daad”, schrijft opiniemaker Jurgen Ceder. Op sociale media krijgen berichten over ‘Raising the Colours’ niet tientallen, maar tienduizenden likes. De Engelse vlag wordt zo een spandoek tegen de ‘ongebreidelde immigratie’.
De Britse politiek weet niet goed raad met de situatie. Politici beseffen dat achter de acties verzet schuilt tegen het asielbeleid, maar kunnen zich niet uitspreken tegen nationale symbolen. Links wordt zenuwachtig: een voorman van Stand up to Racism waarschuwt dat “een gevaarlijk moment voor het land is aangebroken”.
