Ze hadden er zich bij SK Beveren, weliswaar met een lijkbiddersgezicht, al bij neergelegd dat degradatie zo goed als onafwendbaar was. Komt daar het coronavirus toch wel als reddende engel uit de lucht vallen zeker. Het is, terwijl we dit neerpennen, nog onduidelijk of er al dan niet een streep wordt getrokken onder de huidige competitie en of er een competitie met achttien komt volgend seizoen, waardoor Waasland-Beveren gered zou zijn. Het geluk is voor rare mensen en heel Beveren kijkt verwachtingsvol toe, maar zover zijn we nog niet.
Hoe klonk het vrolijke clublied alweer? “SK Beveren, zo een voetbal is een ideaal!” Was een ideaal, zou al dichter bij de waarheid zijn. Hoe is het bergaf gegaan en zover kunnen komen met het ‘Kleine Anderlecht’ van weleer? Het toenmalige SK Beveren schreef voetbalgeschiedenis door op het einde van de jaren zeventig van de vorige eeuw eerst de bekerfinale te winnen en het jaar daarop de titel. Een krachttoer en een dubbelslag die ze in de eerste helft van de jaren tachtig nog eens zouden herhalen. Het was ook de periode waarin ze Inter Milaan uitschakelden in de kwarfinale van de Europacup II. Jean-Marie Pfaff was erbij, maar aan hem moeten we niet vragen hoe het allemaal in zijn werk is gegaan. Laat het ons serieus houden. Er zijn er anderen die hun verhaal zouden kunnen doen. We denken aan Jean Janssens, Erwin Albert, Schönberger, Van Moer en andere vergane gloriën die het volk uit het Land van Waas destijds veel vermaak schonken.
Geen fusie
In het nabije Daknam, waar SK Lokeren op sterven na dood is, mogen ze stilaan de boeken toe doen. Ooit is er sprake geweest van een fusie met Beveren. De logica zelf, maar een deel van de supporters was niet gediend met een samenwerking tussen beide clubs. Er zijn al voor minder blutsen en builen uitgedeeld in het Waasland. Het was niemand minder dan de toenmalige voorzitter van SK Lokeren, Roger Lambrecht, die een samensmelting tussen de twee Wase rivalen wel genegen was. Het bleef niet bij woorden. Lambrecht reikte Beveren verscheidene keren een helpende hand toen ze niet meer wisten van welk hout pijlen maken op de Freethiel. Maar het bestuur van de geplaagde club was langs die kant doof en geloofde nog eerder de goedkope praatjes waarmee een stel zogezegde makelaars zich interessant probeerde te maken. De namen Konijnenburg en Karatmanli staan niet in het gulden boek van Beveren vermeld en dat ze op de Freethiel met wijdgeopende ogen voor schut werden gezet door het bovengenoemde duo evenmin.
Met vallen en opstaan spartelde Beveren zich naar het begin van de 21ste eeuw, waar Jean-Marc Guillou op het toneel verscheen en de volledige vrijheid kreeg om met een Ivoriaanse kweekschool te experimenteren op de Freethiel. De waarheid gebiedt ons toe te geven dat in de negerhut van oom Tom heel wat talent te vinden was. Over de hectische jaren die daarop volgden zou iemand die zich geroepen voelt een bestseller kunnen schrijven. Stof in overvloed met alles erop en eraan: intriges, gekonkelfoes, geknoei, samenzweringen, achterbakse slagen onder de gordel, noem maar op. Met alle gevolgen van dien. Iemand verwonderd waarom het erg gesteld is met SK Beveren?
Redder in nood
Een boogscheut verwijderd van Beveren hangt het lot van SK Lokeren ook aan een zijden draadje. Het is amper te geloven hoe de voormalige voorzitter van SK Lokeren, Roger Lambrecht, als door de wol geverfde zakenman zijn oren liet hangen naar de sprookjes van moeder de gans waarmee Louis de Vries zich aanbood als reddende engel en de plezante kwam uithangen. Spijtig dat de goedgelovige bandengoeroe ons niet geraadpleegd heeft. Het was allemaal voorspelbaar. Eén ding hadden we hem op het hart gedrukt: wat hij aan De Vries toevertrouwt, is hij kwijt. Lambrecht had kunnen weten dat De Vries de eerste is om zijn nek uit te steken als het op gokken en speculeren aankomt en dat hij voor een fabel minder of meer zijn hand niet omdraait. Of zien we dat verkeerd en hebben we het visionair beleid van de Louis weer niet goed begrepen?
Dat het geld op is bij SK Lokeren en niemand bij benadering kan zeggen hoe diep de financiële put is, weten de supporters onderhand maar al te goed. Wat ze niet willen weten en zeker niet meer geloven, is dat een Chinees bedrijf staat te trappelen om hun geliefde club uit de nood te helpen. Zelf nemen we een slag om de arm, want waar de naam van Pinocchio De Vries opduikt, blijft alles mogelijk. Zijn trucen van de foor zijn moeilijk te evenaren. Het schiet ons te binnen dat de Louis goede maatjes is met sommige Chinezen. Dat heeft hij al eerder bewezen toen hij nog als voetbalmakelaar betrokken was bij de verkoop van Richairo Zivkovic van KV Oostende aan de Chinese tweedeklasser Changchung, die er een slordige drie miljoen euro voor betaalde. Aan wie? De ene helft van de poen kwam in Oostende terecht, naar de andere helft hebben we het raden. Dit alles om te zeggen dat we de Chinese piste niet zomaar overboord gooien. Zeker nu de heisa rond corona een welgekomen uitstel van executie biedt die De Vries goed uitkomt. Een goede raad aan al wie er warmpjes in zit en zich geroepen voelt om een voetbalclub te sponsoren? Als de Louis op oorlogspad is, doen ze er goed aan hun zakken toe te houden.
Zoektocht
Hoe moet het nu verder in wat sommigen, tegen beter weten in, het zoete Land van Waas blijven noemen? Weinig gevaar dat iemand de moeite gaat doen het ons te vragen. Bijgevolg passen we. Wat we wel nog kwijt willen, is dat er ooit een gezond clubje dat zich amuseerde onder de naam Red Star Waasland het slachtoffer is geworden van het kortzichtige voetbalbeleid waarvoor ze in het Waasland nu een zware tol betalen. Onder het mom dat sponsors stonden aan te schuiven om over de brug te mogen komen met een vracht duiten, werd het gezonde Red Star in een avontuur betrokken dat eindigde in een nieuw in het leven geroepen club: Waasland-Beveren. De boreling die het levenslicht zag in 2010 is onderwijl tien jaar jong, maar niet geboren onder een gelukkig gesternte. Het is er aan te zien dat de sukkel hulpbehoevend is. De zoektocht naar een helpende hand kan beginnen. Even goede vrienden, maar op ons moeten ze niet rekenen.
