Toen de Sovjetunie in elkaar stortte, de Berlijnse Muur werd gesloopt en het Oostblok uiteenviel, dachten velen in een vlaag van euforie en verblinding dat ook het communisme nu dood en begraven zou zijn. Men ging daarbij achteloos voorbij aan het kleine detail dat er in de Volksrepubliek China nog steeds 1,4 miljard mensen onder een totalitair communistisch systeem leefden.
In de voormalige Oostbloklanden is het communisme zo goed als verdwenen. Rusland is opnieuw een autoritaire staat geworden, met een voormalige KGB’er als de facto dictator. Maar hoewel vele machtsstructuren uit de Sovjettijd nog steeds intact zijn, is het communisme er niet meer de dominante ideologie.
In het westen is de situatie echter volledig anders. Daar staat het communisme nu sterker dan ooit. De communisten moesten er zelfs niet ondergronds gaan. Ze moesten zich alleen een beetje discreter opstellen en zich soms in andere gewaden hullen. Niemand riep hen ter verantwoording omdat zij regimes hadden gesteund die honderd miljoen mensen hadden laten creperen. Honderd miljoen doden? Zand ervoer. Ze hadden het goed bedoeld… Maar ook in een ecologische, antiracistische of “progressieve” schapenvacht blijft een wolf een verscheurend roofdier. En al de anticommunistische tegenkrachten lijken verdwenen te zijn, monddood gemaakt of ernstig verzwakt.
Terwijl ik deze inleiding schrijf, staan marxisten in de Verenigde Staten voor het eerst in de geschiedenis van het land aan de vooravond van machtsdeelname – of misschien zelfs van een machtsovername. Joe Biden zal misschien in Washington hetzelfde lot ondergaan als Kerensky in 1917 in Petrograd: opzijgeschoven worden door Lenin en Trotski. Al zullen die nu natuurlijk andere namen dragen.
Lees hier het vervolg: “Het maximale programma: vrouwen worden gemeenschapsbezit”.
