Er bestaat een algemene academische consensus dat rechtse mensen gemiddeld gelukkiger zijn dan linkse: “Conservatives are happier than liberals”. Onlangs is in de VS een nieuwe studie gepubliceerd waaruit blijkt dat jonge linkse mensen (‘liberals’) beduidend minder gelukkig zijn dan jonge Republikeinse aanhangers.
Laten we de semantische moeilijkheid uit de weg ruimen: met ‘liberal’ bedoelen we in Amerikaans Engels tegenwoordig ‘links’, en zelfs radicaal-links (centrumlinks wordt gewoon aangeduid met de partijdige politieke term Democraat). Deze minder gelukkige ‘liberals’ zijn dus het equivalent van onze ecologisten van Groen en de communisten van PVDA.
Verschillende factoren worden aangehaald om dat verschil in geluk te verklaren, waaronder het feit dat rechts het bestaan van ongelijkheden minder als lijden ervaart. Terwijl voor linkse mensen het bestaan van reële ongelijkheden synoniem is met lijden, een lijden dat, laten we zeggen, metafysisch, principieel en zonder remissie is. Ook wordt gesteld dat ‘conservatieven’ beter in staat zijn tot positieve aanpassing en dat hun geestelijke gezondheid in het algemeen beter is.
Ideologische ontoereikendheid van de werkelijkheid
Die verklaring van het verband met ongelijkheid lijkt in grote lijnen juist, maar is onvoldoende. Echte ongelijkheden zijn immers inherent aan elke menselijke samenleving. Hoe kunnen we dan verklaren dat linkse jongeren ongelukkiger zijn dan ouderen? Het lijkt erop dat de bepalende factor is wat ik de ideologische ontoereikendheid van de werkelijkheid zou willen noemen.
Rechtse mensen hechten waarde aan familiebanden, voldoening door werk, een vorm van bevrediging in het geloof of tenminste een niet-relativistische opvatting van de moraal. Zij zouden graag minder belastingen betalen of het juk van verstikkende regelgeving van zich afschudden. Maar zij weten zich een weg te banen naar een vorm van bestaan die, zij het op afstand, in contact blijft met hun aspiraties.
Links extremisme
Aan de linkerzijde ligt dat anders. De extremistische drift van hedendaags westers links is zo sterk dat hun ideaal nu buiten bereik is. Als de tegenstrijdigheden waarmee dit ideaal is omgeven het niet eenvoudigweg en letterlijk ondenkbaar maken.
De grote droom van de ecologen, bijvoorbeeld, is een mensheid gereduceerd tot een paar miljoen individuen om ‘Gaia’ te behouden. Wat doen we met de 7 miljard overtollige mensen? ‘De-growth’, ja, maar wie laten we als eerste sterven? Als de mens zichzelf een doel stelt, wil hij per definitie dichter bij dat doel komen. Het doel, de ultieme horizon van hedendaags links, is zo ongerealiseerd dat het onmogelijk is om zelfs maar rationeel in die richting te bewegen.
Nogal logisch, conservatieven zijn meestal mentaal gezond.
Dat lijkt mij de meest evidente evidentie.
“algemene academische consensus” en dan één studie citeren?
Er bestaat een algemene academische consensus dat rechtse mensen gemiddeld gelukkiger zijn dan linkse (citaat). Hierbij aansluitend: Linkse mensen zijn ook onverdraagzamer dan Vlaams-nationalisten.