Nu de verkiezingen er in sneltempo zitten aan te komen, graven we dieper in de verkiezingsprogramma’s van de verschillende Vlaamse partijen. Vandaag werpen we een blik op de extreemlinkse PVDA/PTB en haar standpunten omtrent sociale rechtvaardigheid, stakingen en vakbondsrechten.
Meer vakbondsrechten
Volgens het partijprogramma van de PVDA zijn vakbondsrechten essentieel in de strijd voor sociale rechtvaardigheid en democratie. Om die stelling kracht bij te zetten, lijst ze op haar website enkele markante ideeën op. Zo zet de arbeiderspartij in haar programma meteen de toon door te stellen dat ze elke maatregel verwerpen die het stakingsrecht aan banden legt. In concreto zou dit neerkomen op onder meer het verbieden van dwangsommen en eenzijdige verzoekschriften tegen stakingsposten.
De vakbonden moeten daarentegen terug meer slagkracht krijgen. Om dit te realiseren dringt de marxistische partij erop aan dat elke verandering van de arbeidsvoorwaarden binnen een bedrijf steeds dient te gebeuren met instemming van de vakbonden, en dat bedrijven worden verplicht om vakbonden transparante informatie te geven over het gebruik van onderaannemingen.
Dat de PVDA ook enkele anarchistische neigingen vertoont, wordt weerspiegeld in de wens dat rechtbanken of de politie niet zouden kunnen ingrijpen om collectieve actie de kop in te drukken. De partij laat meteen doorschemeren hoe dit er concreet uit zou zien, wanneer ze op haar website stelt: “We eisen dat artikel 406 van het strafwetboek over de ‘kwaadwillige belemmering van het verkeer’ wordt gewijzigd zodat het niet kan worden gebruikt in sociale conflicten.” Dit laatste punt klinkt ongetwijfeld als muziek in de oren van menig klimaatactivist, die er in Nederland en Groot-Brittannië een sport van hebben gemaakt om bedrijvige verkeersaders volledig lam te leggen.
Manu militari
Maar de PVDA zou de PVDA niet zijn als er geen dosis communistische dwang in haar wereldbeeld vervlochten zou zitten. Als het van de partij afhangt, zal u de vakbond respecteren, al moet dat manu militari worden afgedwongen. De partij stelt dan ook voor om de boetes voor het niet naleven van de sociale dialoog en de sociale wetgeving te verhogen, gevangenisstraffen tot zes jaar toe te voegen en het aantal inspecteurs minstens te verdubbelen. Wie niet horen wil, moet voelen, zal de Partij van de Arbeid gedacht hebben. En als we de resultaten van de De Stemming mogen geloven, denkt grofweg 10 procent van de Vlamingen daar hetzelfde over.
Ik dacht dat er tegenover rechten plichten staan maar dat is niet te bespeuren in het communistisch standpunt van de PVDA.
Een eerste plicht zou zijn dat de vakbonden een rechtspersoonlijkheid aannemen, zodat ze verantwoordelijk kunnen gesteld worden voor de schade die ze aanrichten in soms onredelijke acties.
Anderzijds is wereldwijd bewezen dat het communisme leidt tot een vernietigende dictatuur.
Ik begrijp niet dat intelligente mensen als Marc Van Ranst daar kunnen voor opkomen.