In een interview met Oprah Winfrey deed Kamala Harris enkele opvallende uitspraken over het Tweede Amendement. Dat Tweede Amendement verbiedt de overheid expliciet om het recht op het bezitten en dragen van wapens te schenden. Harris zei onder andere dat ze zelf een wapen bezit, dat ze expliciet voorstander is van het recht op wapenbezit en zelfs dat ze zonder boe of ba een inbreker zou neerschieten. Van zware aanvalswapens moet Harris echter niets weten.
Desalniettemin zijn dit uitspraken die je niet snel uit de mond van een Europese links-liberale politica zou horen komen. Toch heeft Harris voor de verandering een punt wanneer ze pleit voor legaal wapenbezit. Het wordt dan ook stilaan tijd dat we ook in West-Europa eens een mentaliteitsverandering doormaken.
Misplaatste morele superioriteit
Europa voelt zich al decennialang moreel superieur ten op zichtte van de Verenigde Staten, en de strenge Europese wapenwetgevingen zijn het beste uithangbord van die morele verhevenheid. Misplaatst en grootmoedig, a fortiori nu het Europese model steeds meer barsten begint te vertonen.
Ook ons eigen land is een lichtend voorbeeld van de gedateerde attitude tegenover wapenbezit. Wie in België inbrekers over de vloer krijgt, zet zich best even met een drankje in de zetel tot zijn huis is leeggehaald. Hetzelfde geldt voor wie op straat wordt overvallen: bezittingen afgeven en aangifte doen, die even later verticaal wordt geklasseerd. Kortom: wie de verkeerde persoon tegenkomt, heeft gewoon brute pech. Is dit echt de beste oplossing? Of de ‘minst slechte’, zoals wel eens geponeerd wordt? Ik betwijfel het.
Tijd om situatie te herdenken
Elke potentiële herdenking van de wapenwet wordt echter onmiddellijk in de kiem gesmoord door het oprakelen van horrorverhalen en hyperbolische statistieken uit de Verenigde Staten. Die statistieken zijn zwaar gekleurd, waarbij zelfmoorden en bendegeweld het gros van de cijfers uitmaken. Landen als Zwitserland, Finland en Noorwegen laten zien dat wapenbezit en een veilige samenleving perfect kunnen samengaan.
Het wordt daarom stilaan tijd dat we ook ons veiligheidsbeleid in eigen land grondig durven te herdenken. Uiteraard is een korte column daar niet het geschikte medium voor, maar wel om onze verontwaardiging over de huidige situatie te uiten. Voor onze politici is het echter pijnlijk om toe te geven dat we opnieuw moeten nadenken over deze kwesties. Over de grote vragen en over de ongemakken die onlosmakelijk verbonden zijn met de menselijke natuur. Maar iemand moet ze er af en toe aan herinneren dat wishful thinking niet genoeg is om een veilige samenleving te creëren. En ja… ook op een zonnige zaterdagmiddag.
