Met de start van het nieuwe schooljaar heeft De Standaard haar kruistocht ingezet tegen de zogenaamde ‘witte scholen’. Waar de term ‘concentratieschool’ vroeger verwees naar instellingen met een hoge concentratie allochtone jongeren – vaak geconfronteerd met taalachterstand, leer- en gedragsproblemen en spijbelgedrag – krijgen vandaag de scholen met een overwicht aan blanke leerlingen dat etiket opgekleefd. In de nieuwe logica van de ‘kwaliteitskrant’ zijn niet de superdiverse scholen het probleem, maar net die welke nog rust, orde en een hoog niveau garanderen.
Niet de superdiverse scholen zijn het probleem, wel de ‘witte scholen’. Ze weigeren zich aan de nieuwe realiteit aan te passen. Diversiteit vormt nu de norm. De speelplaats moet veelkleurig zijn, omdat de maatschappij dat ook is. Dat de middenklasse het moeilijk heeft met een opgelegde superdiversiteit, is een doorn in het linkeroog van De Standaard.
“‘Witte scholen’ worden afgeschilderd als elitaire bolwerken die bewust diversiteit buiten de deur houden”
Zelfsegregatie
De Standaard plakt het etiket ‘wit’ bewust op etniciteit en duwt zo het debat in een racistische richting. Blanke middenklassers die voor ‘witte scholen’ kiezen, doen dat niet vanuit een afkeer van diversiteit, maar omdat ze degelijk onderwijs, orde en rust, en meer kansen voor hun kinderen willen.
Toch suggereert de krant dat deze scholen via ‘sturingsmechanismen’ ongewenste leerlingen buitenhouden. Door te sleutelen aan GOK-indicatoren, de capaciteit of de aanmeldprocedure zouden ‘witte scholen’ het kaf van het koren scheiden. Een voorschot op boeken en laptops, een dure skireis of simpelweg een hoog onderwijsniveau zouden volgens De Standaard genoeg zijn om allochtone leerlingen weg te houden. Zo worden ‘witte scholen’ afgeschilderd als elitaire bolwerken die bewust diversiteit buiten de deur houden.
De Standaard ontwart daar niet alleen een marxistisch antagonisme in, maar ook een duivels samenzweringsplan van de blanke, gegoede middenklasse om de diversiteit buiten de elitaire bastions te houden. Dit omschrijft de krant als ‘zelfsegregatie’.
Kantelpunt
De krant maakt er een karikatuur van en weigert steevast de diagnose te stellen die heel wat brave Vlamingen al jaren aan den lijve ondervinden. “Diversiteit heeft bij veel scholen een negatieve impact op verdere studiekansen. Vrienden die in het onderwijs staan, bevestigen dat”, getuigen ouders.
Het Vlaams onderwijs vormde decennialang de motor van de Vlaamse gemeenschapsvorming, emancipatie en economie. Heel wat arbeiderskinderen kregen de kans om een universitair diploma te halen en door te stromen naar de hoogste regionen van onze maatschappij. Het toonbeeld daarvan vormt ongetwijfeld Bart De Wever, een zoon van een spoorwegarbeider, die het tot premier van het land schopt. Het Vlaams onderwijs stond toen internationaal aan de top.
Kwaliteit dondert naar beneden
Maar het kantelpunt kwam toen de massamigratie op gang kwam en de socialisten het departement Onderwijs in handen kregen. Het onderwijsniveau werd naar beneden genivelleerd om ervoor te zorgen dat niemand uit de boot viel. De school moest een sociale en culturele ontmoetingsplaats worden. De taal mocht geen barrière vormen. Gevolg was een ongeziene terugval van het onderwijsniveau. Sindsdien dondert de onderwijskwaliteit in elke internationale studie naar beneden.
Twee jaar geleden moest onderwijsexpert Dirk Van Damme (OESO) – de voormalige linkse goeroe van gelijke onderwijskansen – toegeven dat het GOK-beleid het onderwijsniveau sterk deed dalen en dat de ongelijkheid binnen het onderwijs nog nooit zo onder druk heeft gestaan. Voordien had hij ook al moeten erkennen dat we over integratie veel te naïef zijn geweest: “Ons taalbeleid voor migrantenleerlingen is in het algemeen te laks geweest.” De tolerantie is doorgeslagen. Laurence D’Hondt en Jean-Pierre Martin toonden in hun boek ‘Allah n’a rien à faire dans ma classe’ aan dat het islamisme vaste voet in het onderwijs krijgt.
Zuhal Demir
Demir wil terug naar het succesverhaal van het Vlaams onderwijs: strakkere, kennisintensieve einddoelen, vroeg inzetten op kernvaardigheden en systematische opvolging van leeruitkomsten, gebaseerd op heldere en ambitieuze standaarden. Ze wil orde en rust in de scholen. Het smartphoneverbod vormt daarbij een belangrijke stap. Ze wil ook dat de schooltijd optimaal wordt gebruikt. Ze wil snoeien in de wildgroei van het onderwijsaanbod, en ze wil nog veel meer.
Taal, onderwijs en werk vormen de beste sleutels tot integratie. Daaraan schort het. Dat beseft Zuhal Demir maar al te goed. Ze groeide op in de veeltalige Genkse arbeiderssités. Toen ze naar de kleuterschool ging, hoorde ze voor het eerst Nederlands. Net als Bart De Wever stootte ze als arbeiderskind dankzij degelijk onderwijs door naar de hoogste regionen van de politiek.
Laat Demir maar wervelen. Ze weet maar al te goed waar de pijnpunten liggen.
Stop de subsidiëring van Nederlandstalige klassen, wanneer blijkt dat leerlingen die het Nederlands niet machtig zijn, toegelaten worden door de directie van de school.
In Nederlandstalige scholen dumpen ze kinderen zonder taalkennis NL liever gewoon in niet aangepaste klassen. Resultaat: pure chaos.
In Brussel kunnen kinderen die het Frans niet machtig zijn Immersieonderwijs volgen in Franstalige lagere scholen.
Aah, de Schandaard uiteraard. Elementary, dear Watson.