De cijfers liegen er niet om: meer dan 520.000 Belgen zijn langdurig ziek, goed voor een jaarlijkse factuur van 11 miljard euro. En tegen 2035 dreigt dat aantal op te lopen tot 600.000. Tijdens het symposium van het Vlaams Artsenverbond (VAV) en het Aktiekomitee Vlaamse Sociale Zekerheid (AK-VSZ) trokken artsen, beleidsmakers en zorgverstrekkers aan de alarmbel. Hun boodschap is hard maar duidelijk: niet de patiënten zijn ziek, maar het Belgische systeem is ziek.
Geen advertenties meer?
Ingelogde abonnees steunen niet alleen een van de enige kritische en onafhankelijke media, maar zien ook geen vervelende advertenties. Abonneer je snel en eenvoudig en krijg meteen toegang tot vele duizenden exclusieve artikelen!
Maak hieronder je keuze voor het gewenste abonnement:
Liever ook op papier? Bekijk alle abonnementen!
Het doorlopend abonnement wordt automatisch verlengd voor steeds één maand.
Liever ook op papier? Bekijk al onze abonnementen!
Steun het vrije woord met een online abonnement van 3 maanden via een eenmalige betaling.
Liever ook op papier? Bekijk al onze abonnementen!
Steun het vrije woord met een eenmalige betaling en je zit een jaar goed.
Log hieronder in om dit bericht volledig te lezen. Ben je al ingelogd, kijk dan op je account of je nog een actief abonnement hebt.
Arbeidsmarktexpert Jan Denys toonde aan dat de stijging van het aantal inactieven door ziekte in België een pak hoger ligt dan in de rest van Europa. Een benchmark met andere EU-landen bewijst dat vooral het Belgische gezondheidssysteem faalt. Er wordt niet gecontroleerd, niet geactiveerd en niet geresponsabiliseerd. Zeker in Brussel en Wallonië wordt er amper ingegrepen, waardoor de ontsporing daar veel groter is dan in Vlaanderen.
De regionale verschillen zijn schrijnend. Meer dan 7,5 procent van de actieve bevolking is inactief door ziekte. In Wallonië is dat zelfs 8,8 procent, in Vlaanderen 6,97 procent.
Taalgrens als zorggrens
Die regionale verschillen leggen volgens dr. Jan Van Meirhaeghe en Karel Vermeyen, de voorzitters van respectievelijk het VAV en het AK-VSZ, nog een ander probleem bloot. Zij argumenteren dat het niet verstandig is om mensen zomaar van het ene naar het andere statuut – werkloosheid, ziekte en invaliditeit of een leefloon – door te schuiven, zonder daarbij de basisproblemen op te lossen. Brussel, bijvoorbeeld, heeft het laagste aantal langdurig zieken, maar in verhouding wel het hoogste aantal werklozen of leefloongerechtigden, stippen ze aan.
“Alleen verantwoordelijkheidszin van alle actoren – patiënten, artsen, werkgevers, ziekenfondsen, arbeidsbemiddelingsbureaus en deelstaten – kan helpen het probleem op te lossen”, besluiten Van Meirhaeghe en Vermeyen. “Het doel moet zijn om ervoor te zorgen dat mensen niet langer uitvallen, dat ze snel gere-integreerd worden en dat er geen overloopfenomeen optreedt. Want anders is het dweilen met de kraan open. En net op dat gebied is ook de taalgrens weer een zorggrens.”
“Alleen verantwoordelijkheidszin van alle actoren – patiënten, artsen, werkgevers, ziekenfondsen, arbeidsbemiddelingsbureaus en deelstaten – kan helpen het probleem op te lossen”.
En hoe doet men dat responsabiliseren in den belziek? Het begrip is institutioneel onbekend.
Dat niet alle belzen gelijk zijn voor de wet komt meer en meer aan de oppervlakte. De regionalen verschillen worden na al pakweg 15 jaar niet meer onder de mat geveegd noch ontkend. Alleen worden er geen voorstellen gedaan hoe eraan te remediëren.
Sommigen (toevallig altijd uit hetzelfde landsdeel) zijn meer gelijk dan eigen landgenoten uit een ander gewest, met Bodemloze putten als gevolg.
Welke cijfers over het werkverzuim 20-64j wegens ziekte van 520.000 belzen, staan daar (foto boven) op het scherm van de spreker?
Vl 6,1% Wallonië 9,6% Brux 6,6% EU 4,3%
In de financieringswet zitten wel verdeelsleutels, maar geen responsabiliseringsleutels.
Het kan toch niet moeilijk zijn een bepaalde vork vast te leggen gebaseerd op de mediaan per hoofd van bevolking dat van een bepaalde overheidsdienst gebruik maakt?
Bij overschrijding, gaat de vergoedingskraan dicht en moet het betrokken gewest het verschil ophoesten.
Bvb. in de bovenstaande cijfers, mag gerust het EU-gemiddelde van 4,3% worden genomen. Wij willen het verschil graag erbij nemen, want het is uitsluitend voor onze burgers. De wettelijke lat ligt dan gelijk.
Anders, splitsen die boel.