De familie Demir arriveerde in de jaren 1970 in het Vlaanderen waar ik zo van hou. Om precies te zijn vestigden ze zich in de Genkse wijk Waterschei. Mijn vader werkte er in de steenkoolmijn, met mensen van over heel de wereld: Vlamingen, Koerden, Turken, Italianen, Spanjaarden, Grieken, Polen, … Het was zwaar, gevaarlijk werk. Maar hij gaf er zijn gezin mee te eten.
Geen advertenties meer?
Ingelogde abonnees steunen niet alleen een van de enige kritische en onafhankelijke media, maar zien ook geen vervelende advertenties. Abonneer je snel en eenvoudig en krijg meteen toegang tot vele duizenden exclusieve artikelen!
Maak hieronder je keuze voor het gewenste abonnement:
Liever ook op papier? Bekijk alle abonnementen!
Het doorlopend abonnement wordt automatisch verlengd voor steeds één maand.
Liever ook op papier? Bekijk al onze abonnementen!
Steun het vrije woord met een online abonnement van 3 maanden via een eenmalige betaling.
Liever ook op papier? Bekijk al onze abonnementen!
Steun het vrije woord met een eenmalige betaling en je zit een jaar goed.
Log hieronder in om dit bericht volledig te lezen. Ben je al ingelogd, kijk dan op je account of je nog een actief abonnement hebt.
Dat gezin, waartoe ook ik sinds 1980 behoorde, kwam oorspronkelijk uit Oost-Turkije. Ze waren niet christelijk en wisten dus niet wat Kerstmis was. Maar als klein meisje zag ik in deze tijd van het jaar heel wat feestelijk verlichte bomen in de ramen staan. Ik wist niet wat die bomen te betekenen hadden, maar ik vond ze wel mooi.
Kerstbomen
Mijn vader wist evenmin waar die bomen voor stonden. Hij wist niet dat op 25 december de geboorte van Jezus gevierd werd in het christelijke Europa. Hij wist toen nog niet dat het een feest van hoop en warmte was, wist nog niet dat het een tijd was van cadeautjes en lekker eten en samenkomen met de familie en van liedjes zingen. Dat wist hij toen allemaal nog niet.
Hij vond absoluut dat ook wij zo’n kerstboom in huis moesten halen, want zonder kerstboom zouden de Demirs eruit springen. Ze zouden nog meer opvallen. Ons lege raam, zonder kerstboom, zou naar voorbijgangers schreeuwen: “Kijk hier, in dit huis wonen mensen die anders zijn!” Dat wilde mijn vader te allen tijde vermijden. Kortom: mijn vader vond een kerstboom een teken van integratie.
En zo geschiedde: het gezin Demir vierde voortaan elk jaar kerst. Het is een traditie waar we tot op heden nooit van zijn afgeweken. Ik ben trots genoeg om toe te geven dat het de kleine Zuhal was die sindsdien elke december de leiding nam in het ophangen van die kerstversiering. En de kerstboom? Die stond voor het raam, zoals dat in Genk gedaan werd, zodat iedereen kon zien dat wij erbij hoorden.
“Met blinde hoop koop je niets, hoop moet ondersteund worden door daden”
In tegenstelling tot mijn vader groeide ik wel op in Vlaanderen. Ik kon dus wel van kinds af aan de betekenis van Kerstmis leren. Naast een moment om gezellig samen te zijn met mijn dochtertje en mijn familie, is kerst voor mij vooral een feest van hoop. Het is het warmste feest van het jaar, op het koudste en donkerste moment van het jaar.
En vandaag lijken het wel bijzonder koude en donkere dagen, in Vlaanderen en de wereld. Er is oorlog in Europa. Economisch zijn de vooruitzichten niet rooskleurig. En ik ben de laatste die je kan wijsmaken dat het goed gaat met ons onderwijs, ooit nochtans wereldtop.
Het zijn bange dagen, maar het is bijna kerst. En kerst is een feest van de hoop. En die hoop is er wel degelijk. Maar blinde hoop? Daar koop je niks mee. Hoop moet ondersteund worden door daden. Heel wat van mijn collega-politici zijn nochtans experten in het verkopen van gebakken lucht, maar ik blijf niet bij de pakken zitten. De Vlaming blijft niet bij de pakken zitten. Mijn vader wachtte ook niet op zijn buren die hem kwamen leren hoe en waarom hij kerst moest vieren. Hij zette de kerstboom zelf, op eigen houtje, voor het raam.
Ik wens u een zalig kerstfeest en een gelukkig nieuwjaar. Ik weet dat wij, u en ik, er samen voor zullen zorgen dat 2025 een jaar van de hoop wordt.
Zuhal Demir, Vlaams minister van Onderwijs, Justitie en Werk (N-VA)
Zuhal Demir een witte merel in de N-VA biotoop. Een top politica met authentieke Vlaamse spirit en toch geen minister-president. Opnieuw een gemiste kans door de N-VA top. Hallo Bart ontwaak uit uw Romeinse dromen en geef uw mensen met talent een kans.
Tja, beste Zuhal/Alexander, als hypocrisie een talent is.
Wie is in het Vlaams parlement binnen de meerderheid (coalitie) uw alternatief voor Zuhal.
Ik denk maar aan die Vlaamse boeren…
Integendeel: een triestig mens. Wanneer ze ruzie kan stoken doet ze het. Gelijk met wie, Groen of liefst Vlaams Belang. Die ze het licht in hun ogen niet gunt.
Hoe durft ze spreken over verbinden? Past in het Vooruit-plaatje: met iedereen overeen komen. “Maar IK bepaal wel met wie”.
Het ruziemaken zit er waarschijnlijk nog ingebakken met de Koerdische moedermelk?