De Verenigde Staten bouwen troepen op rond Venezuela in een omvang niet gezien sinds de Cubaanse rakettenkwestie. President Trump sluit het luchtruim, kelder drugsboten en laat de wereld raden: komt er een regimewissel of is dit louter machtsvertoon? De afweging is complex en verdeelt politiek Washington.
Geen advertenties meer?
Ingelogde abonnees steunen niet alleen een van de enige kritische en onafhankelijke media, maar zien ook geen vervelende advertenties. Abonneer je snel en eenvoudig en krijg meteen toegang tot vele duizenden exclusieve artikelen!
Maak hieronder je keuze voor het gewenste abonnement:
Liever ook op papier? Bekijk alle abonnementen!
Het doorlopend abonnement wordt automatisch verlengd voor steeds één maand.
Liever ook op papier? Bekijk al onze abonnementen!
Steun het vrije woord met een online abonnement van 3 maanden via een eenmalige betaling.
Liever ook op papier? Bekijk al onze abonnementen!
Steun het vrije woord met een eenmalige betaling en je zit een jaar goed.
Log hieronder in om dit bericht volledig te lezen. Ben je al ingelogd, kijk dan op je account of je nog een actief abonnement hebt.
Venezuela was ooit een van de rijkste landen ter wereld, decennialang een stabiele democratie in een woelig Latijns-Amerika. Maar de komst van Hugo Chavez rond de millenniumwisseling bracht het land in een neerwaartse spiraal. Economisch wanbeheer steunend op socialistische illusies stortte het land in de afgrond. Slechts één cijfer: de voorbije tien jaar kromp het bbp met 80 procent, terwijl Venezuela de grootste oliereserves ter wereld bezit. Chavez’ opvolger Maduro stal de recentste verkiezingen, criminele bendes verteren de samenleving en meer dan acht miljoen Venezolanen – een vijfde van de bevolking – verlieten het land. De ziel van de Bolivariaanse Republiek werd geopolitiek aan China en militair aan Rusland verkocht.
Grootste militaire aanwezigheid sinds de jaren zestig
“To all Airlines, Pilots, Drug Dealers and Human Traffickers, please consider THE AIRSPACE ABOVE AND SURROUNDING VENEZUELA TO BE CLOSED IN ITS ENTIRETY”, zo kondigde Trump het plastisch aan. Dit volgt op de grootste militaire opbouw sinds de Cubaanse rakettenkwestie begin jaren zestig. Deskundigen tasten in het duister. Richard Haass, voormalig voorzitter van de Council on Foreign Relations, stelt dat “Trump symbool staat voor een Amerika dat geen ‘nation-building wars’ meer wil voeren”. Stephen Walt van Harvard spreekt over Trumps “neo-isolationisme”: geen grote oorlogen, maar wél harde druk en symbolische acties.
De kwestie verdeelt politieke middens van Washington tot Caracas. Oppositieleidster Maria Corina Machado, winnares van de Nobelprijs voor de Vrede, wil Maduro vervangen maar stelt zich terughoudend op tegenover geweldgebruik. Buitenlandminister Marco Rubio, zoon van Cubaanse vluchtelingen, ziet in een geslaagde interventie een carrièreboost. Trump noemt hem de toekomst van de partij en mogelijk running mate van J.D. Vance. Maar zoals Politico schreef: “kan hij zijn grote carrièredroom wel opbergen als dit verkeerd uitdraait”. De lokroep van olie, aardgas en mineralen klinkt luid, maar de spoken van Irak, Afghanistan en Libië spoken nog altijd door Washington. De komende weken wijzen het uit.
