Drie jaar geleden schreef ik een stuk over de sluiting van de Tavistock-kliniek in Londen. Tavistock was de grootste instelling ter wereld voor genderbehandeling van kinderen. Klokkenluiders hadden al vaak gewaarschuwd voor de wanpraktijken in de kliniek, maar botsten lang op een muur van desinteresse bij pers en bestel.
Geen advertenties meer?
Ingelogde abonnees steunen niet alleen een van de enige kritische en onafhankelijke media, maar zien ook geen vervelende advertenties. Abonneer je snel en eenvoudig en krijg meteen toegang tot vele duizenden exclusieve artikelen!
Maak hieronder je keuze voor het gewenste abonnement:
Liever ook op papier? Bekijk alle abonnementen!
Het doorlopend abonnement wordt automatisch verlengd voor steeds één maand.
Liever ook op papier? Bekijk al onze abonnementen!
Steun het vrije woord met een online abonnement van 3 maanden via een eenmalige betaling.
Liever ook op papier? Bekijk al onze abonnementen!
Steun het vrije woord met een eenmalige betaling en je zit een jaar goed.
Log hieronder in om dit bericht volledig te lezen. Ben je al ingelogd, kijk dan op je account of je nog een actief abonnement hebt.
De Cass Review, een verslag opgemaakt door kinderarts Hilary Cass doorbrak de stilte in 2022. De conclusies waren hard. Duizenden kinderen bleken puberteitsremmers en chirurgische, geslachtsveranderende behandelingen te hebben gekregen, zonder dat vooraf een behoorlijk psychologisch onderzoek was gevoerd.
‘Een speeltje voor ideologen’
De kinderen werden er gebruikt als een “voetbal”, schreef Cass, “een speeltje voor ideologen”. Binnen de kliniek had de radicale groep van transactivisten, Mermaids, ongewoon veel invloed. Ideologische druk leidde er toe dat verwarde, wanhopige minderjarigen die het idee hadden opgedaan in een verkeer lichaam te zitten, op hun wenken werden bediend. Velen hebben zich dat later beklaagd, maar de schade is onherstelbaar.
“De ouders werden in het proces nauwelijks geconsulteerd”
In mijn stuk drukte ik de hoop uit dat de lessen van Tavistock ook bij ons naar een ommekeer zouden leiden. Ik was naïef. Waarom toonde Vlaamse pers toen geen enkele interesse voor een schandaal over de verminking van honderden minderjarigen?
Een jaar later was een uitzending van Pano een uitzondering. Die hield geen rechtstreeks aanval in op de praktijken van de genderafdelingen, maar stelde wel ongemakkelijke vragen, waar niemand een goed antwoord op kon formuleren. Naar aanleiding daarvan schreef ik opnieuw een stuk over deze kwestie, met de titel: ‘Hoeveel kinderen worden beschadigd door het genderteam van UZ-Gent?’ Hoewel de meeste landen zeer terughoudend zijn geworden bij het toedienen van puberteitsremmers, zeker aan depressieve kinderen, vertelde Pano dat nog steeds 74 procent van de kinderen die bij de genderafdeling van het UZ-Gent aankloppen, deze behandeling krijgen.
Zaterdag verscheen in De Morgen een stuk waaruit blijkt dat mijn vraag terecht was. Joël De Ceulaer – ere wie ere toekomt – brengt het verhaal van enkele ouders die met hun depressief kind naar de genderafdeling werden gestuurd.
Vreselijk herkenbaar
Roger vertelt hoe hij met zijn dochter bij de psycholoog van het genderteam van het UZ-Gent terecht kwam. Het meisje zei dat ze een jongen wilde worden. Hoewel ze, typisch voor een verward kind, enkele keren van gedacht veranderde, gaf de psycholoog een voorschrift voor een toestel om haar borsten plat te drukken. De psychiater van de genderkliniek sprak slechts één keer met het meisje, maar vond dat voldoende om haar naar een chirurg te sturen voor een borstamputatie.
De ouders werden in dat proces nauwelijks geconsulteerd. Ook toen bleek dat de chirurg haar dossier niet had gelezen, bleven ze, brave mensen met een te groot vertrouwen in ‘specialisten die het beter weten’, vertrouwen op zijn oordeel. Het meisje onderging de verminking, werd nog depressiever en is nu permanent opgenomen.
“Hoeveel kinderen moeten nog verminkt worden voor iemand ingrijpt?”
Een andere ouder vertelt hetzelfde verhaal. Ook zij verbaasde zich over de snelheid waarmee de psycholoog meeging in het verhaal van haar dochter, die van geslacht wilde veranderen. De moeder ging er verkeerdelijk vanuit dat deze specialisten haar dochter eerst ernstig zouden onderzoeken. Toen ze het bij een andere psycholoog probeerde, kreeg ze de indruk dat die haar bezwaren als ‘transfoob’ afdeed. Het meisje neemt sindsdien testosteron, maar blijft even depressief.
Wanneer volgt parket?
De Ceulaer brengt nog een aantal verhalen, allemaal met hetzelfde patroon: kinderen, vooral slachtoffers van een vorm van autisme, die zichzelf wijs maken dat ze in een verkeerd lichaam zitten en in handen komen van ‘genderspecialisten’ die, zonder behoorlijk onderzoek, deze misvatting bevestigen en behandelingen toedienen die niet meer ongedaan gemaakt kunnen worden.
Het is allemaal vreselijk herkenbaar. Het zijn letterlijk de praktijken die in de Cass Review van drie jaar geleden werden aangeklaagd. Het is goed dat De Morgen het dossier opent, maar kon dat niet wat vroeger? En waar blijft het beleid? Ook de parketten mogen stilaan een onderzoek starten. Hoeveel kinderen moeten nog verminkt worden voor iemand ingrijpt?
Meer over dit thema
