Terwijl rechtse partijen worstelen met verdeeldheid en reactionair denken, bewijst de linkerzijde keer op keer dat organisatie en infiltratie de sleutels zijn tot politieke dominantie. Van de bolsjewistische revolutie tot de machtsovername in westerse media: links wint omdat het de spelregels beheerst.
Geen advertenties meer?
Ingelogde abonnees steunen niet alleen een van de enige kritische en onafhankelijke media, maar zien ook geen vervelende advertenties. Abonneer je snel en eenvoudig en krijg meteen toegang tot vele duizenden exclusieve artikelen!
Maak hieronder je keuze voor het gewenste abonnement:
Liever ook op papier? Bekijk alle abonnementen!
Het doorlopend abonnement wordt automatisch verlengd voor steeds één maand.
Liever ook op papier? Bekijk al onze abonnementen!
Steun het vrije woord met een online abonnement van 3 maanden via een eenmalige betaling.
Liever ook op papier? Bekijk al onze abonnementen!
Steun het vrije woord met een eenmalige betaling en je zit een jaar goed.
Log hieronder in om dit bericht volledig te lezen. Ben je al ingelogd, kijk dan op je account of je nog een actief abonnement hebt.
Rechts blijft vastzitten in een statische visie op de geschiedenis, een houding die Ortega y Gasset plastisch beschreef als een filmrol die teruggespoeld wordt. Men wil Pedro elimineren, dus spoelt men terug tot voor zijn geboorte, en doet vervolgens… niets. Maar Pedro duikt onvermijdelijk weer op. Deze reactionaire mentaliteit domineerde decennialang het narevolutionaire Europa, waar machthebbers krampachtig probeerden de situatie te herstellen zoals die was geweest, zonder de wantoestanden aan te pakken die tot de revolutie hadden geleid.
Ook de Katholieke Kerk zat lang gevangen in deze trauma-reactie, waarbij men in één adem zowel de barbaarse revolutie verwierp als de democratie, het nationalisme en de moderniteit. De Oostenrijkse keizer Franz Jozef verpersoonlijkte dit met zijn devies “laat alles maar zoals het is”, waardoor Oostenrijk-Hongarije in 1914 dramatisch onvoorbereid was. Deze statische mentaliteit kon niet op tegen de demonisch-bezielende maar dynamische marxistische utopie die mensen een paradijs op aarde voorspiegelde. Daarom konden de bolsjewieken in 1918 in Hongarije en Rusland aan de macht komen: enorme massa’s mensen wilden niet langer “alles laten zoals het was”.
De kunst van de infiltratie
Het gebrek aan een mobiliserende ideologie bij rechts is nog steeds frappant. Hoewel de democratie vaak als tegengif wordt aangeduid, is dat ontoereikend. Communisten maken gretig gebruik van vrijheden om hun marxistische vergif te verspreiden, soms in een feministisch of ecologisch jasje, met als enig doel na hun machtsovername de democratie een nekschot te geven. “In die krampachtige trauma-reactie zat ook de Katholieke Kerk heel lang gevangen”, aldus het artikel, een patroon dat zich vandaag herhaalt.
Rechts staat zwak door zijn verdeeldheid, terwijl het marxistische blok van groenen, communisten, socialisten en sociaaldemocraten zonder problemen samenwerkt en coalities vormt. Links is bovendien veel beter georganiseerd en véél efficiënter in het infiltreren van niet-linkse partijen, kranten, groepen en zelfs kerken. Manning Johnson, een voormalige zwarte communistische leider in de VS, getuigde: “Ik zag hoe blanke vrouwelijke communisten werden gebruikt als politieke prostituees, die samenwoonden met hooggeplaatste zwarte communisten om hen te bespioneren.” Deze informatie was van onschatbare waarde voor de rode hiérarchie en kon gebruikt worden als chantagemiddel.
Paard van Troje
De infiltratietactieken waren systematisch en effectief. Bella Dodd, een voormalige communiste, onthulde dat ongeveer 1.100 communisten opdracht kregen in seminaries te gaan studeren om kerken te infiltreren. Tussen 1936 en 1938 alleen al organiseerde zij de infiltratie van ongeveer 1.000 partijleden in de lerarenvakbond van New York, die toen slechts 10.000 leden telde. Met een kleine groep van 60 tot 70 communisten kon men een vakbond van 10.000 leden volledig controleren, zoals Johnson bevestigde. Dit hele concept van infiltratie en “paard van Troje”-operaties vereist een typisch linkse kadaverdiscipline die geen enkele rechtse partij kan of wil evenaren.
Ook in Vlaanderen vond deze sluipende infiltratie plaats. De linkse machtsovername van de kranten was geen gevolg van een verschuiving naar links bij de bevolking, maar van systematische infiltratie. De openlijke liquidatie van GVA als rechtse krant, toen de CVP Lou De Clercq als hoofdredacteur parachuteerde, was daar een symptoom van. Tot eind jaren 1980 was “journalist” nog geen links beroep, maar dat veranderde door gerichte actie. “Communisten beroepen zich op de vrijheid van meningsuiting om hun marxistische vergif te verspreiden”, zo luidt de analyse, een strategie die tot op vandaag perfect werkt.
Het volledige artikel leest u hier:
