Dat er af en toe spanningen zijn tussen politieagenten en jongeren in de hoofdstad, dat klopt. “Maar ik vind dat het probleem ‘politie en jongeren’ de afgelopen jaren opgeblazen is.” Dat zegt Jurgen De Landsheer, korpschef van de politiezone Brussel-Zuid in een interview met ’t Pallieterke. Volgens hem bereik je de échte doelgroep niet met allerlei infomomenten en workshops, die daardoor wat voor de bühne georganiseerd worden.
Over de relatie tussen politie en jongeren is de laatste jaren enorm veel gezegd en geschreven. De Vlaamse Jeugdraad heeft het over een “vicieuze cirkel van wantrouwen en angst” tussen politie en jongeren. Jes, een vzw die actief is in Brussel en Antwerpen, heeft het over een moeilijke relatie, die er komt door “processen van maatschappelijke en sociale uitsluiting”.
Probleemjongeren
Feit is dat jongeren uit stedelijke buurten met grote maatschappelijke uitdagingen vaker in contact met de politie, dan leeftijdsgenoten op het platteland. En soms loopt dat contact uit de hand. Toch is er volgens De Landsheer overmatig veel aandacht voor. “Wij werden de afgelopen jaren gevraagd voor allerlei projecten, rondetafelgesprekken en workshops. We gaan daar met veel plezier op in en die gesprekken zijn vaak erg interessant.”
Toch hebben ze niet altijd evenveel nut. “Je komt daar jongeren tegen die openstaan voor een gesprek en die ook willen luisteren.” De échte ‘doelgroep’ wordt niet bereikt. “De jongeren die een probleem hebben met de politie, die zitten daar niet, hé.” Volgens hem “merk je tijdens die gesprekken dat er geen probleem is tussen politie en jongeren”. “Er is een probleem tussen politie en probleemjongeren.”
Maar hoe los je dat op? “Een strenger en beleid en meer begeleiding”, zo bepleit De Landsheer het. Dat moet van jongs af aan, samen met de ouders. Volgens hem lukt dat tot 14, 15 jaar oud. “Maar vanaf hun zestien jaar raken de ouders, maar ook wij, die kinderen kwijt aan de drugsbendes.” Van zodra dergelijke jongeren op straat aardig wat geld beginnen te verdienen, is de schooluitval ook erg hoog en is alle vorm van controle weg. Dat wil De Landsheer vermijden.
Nergens wordt het begrip cultuur vermeld. Veel migranten hebben een straatcultuur. Hierdoor investeren ze niet in school en trekken naar de straat. De korpschef zegt dat hij dit wil vermijden. Cultuur kan je niet vermijden. Je kan het alleen ondergaan.
Tijdens de jaren 1980 luidde het credo bij het Brussels parket van de PdK, dat wij (de maatschappij) moeten leren leven met het allochtone geweld in de grootsteden. Eind vorige eeuw waren een duizendtal Afrikaanse jongeren in Brussel geregistreerd als leden van straatbendes. Illegale immigratie/asiel zijn de toegangspoorten tot diverse vormen van criminaliteit en een bron van inkomsten voor o.m., de advocatuur. Vandaar het adagium:”Misdaad een business as usual”.
“jongeren” met probleem of zonder, de benaming staat synoniem voor de leeghangers uit Noord Afrika en lager. Het zal er niet op beteren zonder harde maatregelen.