Het is 31 oktober 1962. In België wordt een mijlpaal bereikt in de complexe geschiedenis van taal en identiteit: de taalgrens wordt na jaren van debat en conflict officieel vastgelegd.
De jaren voorafgaand aan deze beslissing waren gespannen. De economische, culturele en politieke verschillen zorgden ervoor dat vooral Vlamingen meer regionale autonomie eisten. De politieke druk bleef groeien en sinds 1962 is België onderverdeeld in het Nederlandstalige Vlaanderen, het Franstalige Wallonië, de Duitstalige Oostkantons en het tweetalige Brussel.
“De avond voor die wet in werking trad, legden er zich ongeveer 23.000 Belgen in het Franstalige gebied te slapen die de volgende dag wakker werden in Vlaanderen, terwijl 87.000 Belgen die zich voorheen in Vlaanderen te rusten hadden gelegd, de volgende ochtend in Wallonië ontwaakten.”
Jan Huijbrechts in ’t Pallieterke
Talentelling
Het was de regering-Lefèvre (1961-1965) die in de nasleep van de commotie rond de talentelingen besliste de taalgrens voor eens en voorgoed af te bakenen. Zoals wijlen professor Senelle terecht opmerkte, betekende dat een keerpunt in de communautaire verhoudingen in ons land. Voor de eerste maal in de geschiedenis werd de taalgrens definitief en bij wet vastgelegd.
31 oktober 1962 zou een voorafname worden op de grote herziening van de grondwet in 1970, die van de unitaire Belgische staat een federale staat maakte.
Hoe verklaart men dat de Vlaamse meerderheid nooit gebruik gemaakt heeft van haar democratische en demografische meerderheid in het Belgisch parlement? Na 1302 hebben de Vlamingen nooit meer als volk hun rug gerecht. De weinigen die nog de moed hadden betaalden een zware prijs.