Het is 24 november 1991. Het zijn federale verkiezingen in België en al snel wordt duidelijk dat het Vlaams Blok, de voorloper van het Vlaams Belang, een groot aantal stemmen zal behalen. De traditionele partijen scoren uitzonderlijk slecht. Toch vormden de CVP, PSC, SP en PS de regering-Dehaene I.
Het Vlaams Blok boekte bij deze verkiezingen zijn eerste grote overwinning. De partij behaalde een onverwacht groot aantal zetels. De partij verzesvoudigde haar aantal zetels in de Kamer van Volksvertegenwoordigers, van 2 naar 12, en haalde in totaal 6,6 procent van de stemmen op nationaal niveau. De partij werd zelfs de grootste in het kiesdistrict Antwerpen.
Veel kiezers waren teleurgesteld in de traditionele partijen en verweten hen niet naar de stem van het volk te luisteren. Het Vlaams Blok was ook een van de enige partijen die zich durfden uit te spreken over gevoelige thema’s als migratie en criminaliteit.
De uitslag van deze verkiezingen zorgde voor paniek binnen de Belgische politieke wereld. Het cordon sanitaire, de afspraak tussen alle andere partijen om niet het Vlaams Blok samen te werken, werd in het leven geroepen. Het cordon bestaat tot op de dag van vandaag nog altijd op Vlaams en federaal niveau. Toch gaan er steeds meer stemmen op om het cordon te doorbreken. Velen vragen zich af of het wel democratisch is om een grote partij uit te sluiten van regeringsdeelname.
Om aan het cordon sanitaire te ontsnappen heeft Bart De Wever een bocht van 180° genomen en zijn zelfrespect verloren. Wat is dan de meerwaarde van die politicus en zijn corrupte partij voor de nationalisten en Flaminganten? Het cordon is ook een vaccin tegen tricolore corruptie. Het VB moet groeien als Vlaamse volkspartij en op eigen kra