MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez wordt door velen gezien als de kwade genius die een begrotingsakkoord onmogelijk maakt. Toch glijdt alle kritiek van hem af als water van de pluimen van een eend. Waar andere partijen keer op keer geconfronteerd worden met hun verleden, lijkt Bouchez systematisch aan verantwoording te ontsnappen. Deze week in ‘t Pallieterke: een analyse van de mechanismen die de Franstalige liberaal met alles laten wegkomen.
Geen advertenties meer?
Ingelogde abonnees steunen niet alleen een van de enige kritische en onafhankelijke media, maar zien ook geen vervelende advertenties. Abonneer je snel en eenvoudig en krijg meteen toegang tot vele duizenden exclusieve artikelen!
Maak hieronder je keuze voor het gewenste abonnement:
Liever ook op papier? Bekijk alle abonnementen!
Het doorlopend abonnement wordt automatisch verlengd voor steeds één maand.
Liever ook op papier? Bekijk al onze abonnementen!
Steun het vrije woord met een online abonnement van 3 maanden via een eenmalige betaling.
Liever ook op papier? Bekijk al onze abonnementen!
Steun het vrije woord met een eenmalige betaling en je zit een jaar goed.
Log hieronder in om dit bericht volledig te lezen. Ben je al ingelogd, kijk dan op je account of je nog een actief abonnement hebt.
Bouchez verdedigt de hervormingen van de Arizona-regering als “de grootste hervormingen in 30 jaar waar anderen niet in geslaagd zijn”. Hij verwijt de PS dat ze nooit de beperking van werkloosheidsuitkeringen, een flexibelere arbeidsmarkt of een strenger pensioenstelsel hebben doorgevoerd. Maar wat hij verzwijgt: de MR zit sinds 1999 ononderbroken in de federale regering. De kritiek dat zijn eigen partij die maatregelen vroeger had kunnen nemen, is zelden te horen. En als ze wél geformuleerd wordt, raakt het de koude kleren van Bouchez niet. Wat een verschil met Open Vld, dat als oppositiepartij constant geconfronteerd wordt met het eigen malgoverno sinds de paarsgroene regeringen.
Nooit de premier moeten leveren
Het verschil zit hem in een cruciaal detail: de Franstalige liberalen hebben nooit de premier moeten leveren van een regering die er een zootje van heeft gemaakt. Dat is een niet te onderschatten voordeel ten opzichte van Open Vld, dat nog altijd de erfenis van de Verhofstadt-jaren met zich meedraagt. Charles Michel maakte als premier geen imponerende indruk, maar de Zweedse coalitie was een van de minder slechte regeringen van de voorbije jaren. Tweede bonus is de vaak hysterische reactie van de linkse oppositie. Die maakt dat de MR zich aan Franstalige kant als ernstige partij in de markt kan zetten.
Met zijn analyses scoort Bouchez bovendien in Vlaanderen. Het is bijna zeker dat zijn partij bij de volgende federale verkiezingen MR-lijsten zal indienen in Vlaanderen. Dat hij het Nederlands niet machtig is, blijkt zelden nog een probleem. De MR wordt allang niet meer gepercipieerd als de Fransdolle partij die ze jarenlang was. Sinds Bouchez de partij leidt, zit de immer populaire maar anti-Vlaamse Sophie Wilmès op een zijspoor in het Europees Parlement. Bouchez zelf maakt voorlopig weinig aanstalten om het communautaire vuur aan te wakkeren. Al is in dit land geweten dat die spanningen onverwacht kunnen opduiken.
