Een jaar na de verkiezingen zit het Brussels Hoofdstedelijk Gewest nog steeds vast in een diepe bestuurlijke en financiële crisis. De schuld is opgelopen tot meer dan 15 miljard euro en het begrotingstekort bedraagt 1,6 miljard – goed voor 20 procent van het totale budget. Toch ontbreekt elk gevoel van urgentie bij de regerende partijen.
In dit opiniestuk vergelijkt Julien Borremans de Brusselse leiders met die van Laputa: wereldvreemde geleerden zich verliezen in nutteloze theorieën en waanzinnige experimenten. Terwijl de fundamenten van de stad wankelen – met torenhoge schulden, hardnekkige werkloosheid en bestuurlijke verlamming – blijft men vasthouden aan ideologische dogma’s en interne machtsspelletjes.
Werkloosheid, criminaliteit en armoede
Brussel kampt al jaren met structurele problemen: hoge werkloosheid, criminaliteit en armoede. Tegelijk staan er 22.000 vacatures open in knelpuntberoepen. Toch dienden Brusselse partijen als PS, Ecolo en DéFI onlangs een belangenconflict in tegen federale maatregelen om langdurige werkloosheid terug te dringen. Intussen zit 60 procent van de Brusselse werklozen al meer dan twee jaar zonder werk.
De bestuurlijke structuur is bijzonder complex: negen overheden delen bevoegdheden, gemeenteraadsleden controleren zichzelf in het Brussels Parlement, en verantwoordelijkheden zijn onduidelijk. Deze versnippering zorgt voor logge en inefficiënte besluitvorming.
Het zit in het DNA van elke “progressieve” partij wereldwijd. Iedereen gelijk = iedereen arm, behalve de partijleden zelf.
Is er soms een verband tussen de Brusselse derde wereld toestanden en het oh zo geroemde feit van 180 nationaliteiten en 1OO verschillende talen? De deugmedaille van meest diverse hoofdstad wereldwijd heeft blijkbaar een duistere keerzijde.