Alexander De Croo (49) is aangesteld tot topman van het ontwikkelingsprogramma van de VN. Hij wordt daarmee zelfs derde in rang van deze wereldorganisatie. Die benoeming steunt niet op een palmares van verwezenlijkingen en succes. Integendeel. De Croo verpersoonlijkt politieke mislukking. De wetten van de politiek laten echter niet toe dat een voormalig premier, die ook nog niet pensioengerechtigd is, zomaar opzij wordt geschoven. Wegpromoveren is dan, net als bij enkele van zijn voorgangers, de enige mogelijkheid.
Er wordt aan de burgers gevraagd om organisaties als de Verenigde Naties en de Europese Unie ernstig te nemen. Dat wordt hen niet gemakkelijk gemaakt door die de vergaarbak te maken van alles wat in de nationale politiek is mislukt.
Ik schreef vorige week dat Peter De Roover het lastig had tegen Barbara Pas in een debat op De Zevende Dag. Op één punt had hij nochtans wel gelijk. Het is een illusie dat je nog betekenisvol kan besparen op de politiek. Het laaghangende fruit is stilaan geplukt. De kost van de politiek – lonen, werkingskosten parlementen en lokale raden, partijfinanciering,… – bedraagt slechts een half procent van de overheidsuitgaven.
Nepotisme genereert topfuncties
Ook als de politiek in zijn geheel zou worden afgeschaft, zal je dat niet merken op je belastingbrief. Politici verdienen in dit land ook niet buitensporig veel in verhouding tot hun niveau van verantwoordelijkheid. Het zijn echter de verborgen voordelen, het nepotisme en de postjespakkerij die bij de burger het meest ergernis opwekken. Van dat laatste is de benoeming van De Croo een hemeltergend voorbeeld.
“Het zijn het nepotisme en de postjespakkerij die bij de burger het meest ergernis opwekken”
Uitgerangeerde politici
De traditionele partijen beschikken over een netwerk dat hen toelaat oude of uitgerangeerde politici elders te parkeren, zodat ze geen herrie schoppen of overlopen. Je moet maar eens het overzicht bekijken van alle mandaten die Inge Vervotte of Yves Leterme allemaal hebben doorlopen sinds ze de Belgische politiek hebben verlaten. En er is ook altijd de EU (vader en zoon Michel, De Gucht, Reynders, Van Rompuy,…) of het Grondwettelijk Hof (Moerman, Kherbache, De Bethune,…) wanneer je iemand wil opzijschuiven die uitgespeeld is in de nationale politiek, of die het gewoon beu is.
De N-VA is een nieuwkomer, maar is al ingebed genoeg om oudgedienden een uitloopbaantje te kunnen schenken. Een van de nadelen waar het Vlaams Belang mee kampt, is dat het die mogelijkheden niet heeft en daarom maar mandatarissen blijft meeslepen die eigenlijk al lang hun houdbaarheidsdatum hebben overschreden.
Het netwerk is alles
Als je de antipolitiek wil voeden, was de benoeming van Alexander De Croo de beste manier om dat te doen. De Croo kwam in de politiek terecht als fils à papa. Als minister van Ontwikkelingshulp viel hij alleen op met een tenenkrommende, liefst snel vergeten poging om hip te zijn op het Global Citizen Festival in Zuid-Afrika. De regering die hij later leidde als eerste minister werd er een van volledige verlamming. Dat had niet alleen te maken met de politieke samenstelling, maar, zoals regeringsleden regelmatig anoniem aan de pers getuigden, ook met gebrek aan leiderschap.
“De Croos benoeming was beste manier om antipolitiek te voeden”
Al die ongeschiktheid verdwijnt in het niets met de manier waarop hij zijn eigen partij ten gronde heeft gericht. In de bedrijfswereld zou nimmer nog van De Croo worden gehoord, maar de wetten van de politiek dicteren – zie ook Leterme en Michel – dat een oud-premier, die zelfs nog geen 50 jaar oud is, een mooie uitloopbaan krijgt. En zo komt de Frank Spencer van de Belgische politiek in een zeer goed betaalde topfunctie van een wereldorganisatie terecht. Verwezenlijkingen betekenen niets. Het netwerk is alles.
Idem parcours voor Von der Leyen. Compleet gebuisd als bundesminister defensie onder moederzeug Angela Merkel.
Nu de waardeloze topmadam in het even waardeloze en irritante EU rusthuis voor gebuisde zakkenvullers.