Vóór de verkiezingen was het vooral Donald Trump die aandrong op de volledige openbaarmaking van het dossier tegen Jeffrey Epstein. Daarmee scoorde hij bij een achterban waarvan een deel spectaculaire onthullingen verwachtte over de politieke klasse. Na de verkiezingen waren het echter de Democraten die op publicatie aandrongen, in de hoop dat Trumps vroegere band met Epstein de president in moeilijkheden zou brengen. Beide kampen worden, althans voorlopig, ontgoocheld.
Geen advertenties meer?
Ingelogde abonnees steunen niet alleen een van de enige kritische en onafhankelijke media, maar zien ook geen vervelende advertenties. Abonneer je snel en eenvoudig en krijg meteen toegang tot vele duizenden exclusieve artikelen!
Maak hieronder je keuze voor het gewenste abonnement:
Liever ook op papier? Bekijk alle abonnementen!
Het doorlopend abonnement wordt automatisch verlengd voor steeds één maand.
Liever ook op papier? Bekijk al onze abonnementen!
Steun het vrije woord met een online abonnement van 3 maanden via een eenmalige betaling.
Liever ook op papier? Bekijk al onze abonnementen!
Steun het vrije woord met een eenmalige betaling en je zit een jaar goed.
Log hieronder in om dit bericht volledig te lezen. Ben je al ingelogd, kijk dan op je account of je nog een actief abonnement hebt.
Na zijn verkiezingsoverwinning veranderde Trump van toon. Hij minimaliseerde het belang van het dossier en liet verstaan dat de media er te veel achter zochten. Voor zijn Democratische tegenstanders was dat het signaal om e-mails te lekken waaruit zou blijken dat Trump op de hoogte was van Epsteins rekruteringspraktijken. Trump heeft verklaard dat hij Epstein destijds de toegang tot Mar-a-Lago ontzegde. De vermeende betrokkenheid van Trump volstond intussen om ook in de Vlaamse pers een plots hernieuwde belangstelling voor het Epstein-dossier te wekken.
Verzet tegen Trump
Trump bleek niet langer meester over het verhaal dat hij zelf had aangezwengeld. Bij een deel van zijn achterban, en zelfs bij sommige Republikeinse politici, dreigde openlijk verzet. De president bond in en gaf zijn zegen aan een wetsvoorstel dat de vrijgave van alle documenten op korte termijn oplegde.
Dat gebeurde deze week, maar slechts gedeeltelijk. De documenten moeten immers worden geredigeerd om informatie te verwijderen die slachtoffers kan schaden. Het resultaat is een publicatie waarin volledige passages — soms hele bladzijden — zijn zwartgemaakt en gezichten onherkenbaar zijn gemaakt. Dat vertraagt de vrijgave.
Wie hoopte op een ‘smoking gun’, blijft voorlopig op zijn honger zitten. Er komt weinig nieuws bovenop wat al bekend was. Opvallend genoeg valt de reputatieschade tot dusver vooral langs Democratische zijde. Larry Summers, voormalig minister van Financiën onder Clinton, zag zich genoodzaakt zijn publieke functies neer te leggen nadat bleek dat hij ook na Epsteins veroordeling met hem bleef corresponderen. De president die het vaakst in het dossier opduikt is overigens niet Trump, maar Bill Clinton, die al eerder in opspraak kwam door zijn seksuele escapades.
Even opmerkelijk zijn de blijvende contacten, ook na 2008, tussen Epstein en Noam Chomsky, het intellectuele boegbeeld van links en criticus van machtsmisbruik. Terwijl de pers – terecht – wijst op de politieke netwerken die Epstein wist uit te bouwen, blijft het opvallend stil over de rol van journalisten die hem diensten bewezen.
Een onbegrijpelijk zwakke veroordeling
De Democratische oppositie en een deel van de pers suggereren nu dat de vrijgegeven documenten selectief zijn gecensureerd om Trump te beschermen en zijn tegenstanders te schaden. De vraag waarom Trump eerst op volledige openheid aandrong en daarna terughoudender werd, blijft voorlopig onbeantwoord.
We wachten nu op de rest van het dossier. Net als bij de vrijgave van de documenten over de moord op Kennedy,vermoed ik dat het eindresultaat een anticlimax zal zijn voor wie hoopte op explosieve onthullingen.
Er blijft echter één episode die om een verklaring schreeuwt. In 2008 werd Epstein veroordeeld voor de seksuele uitbuiting van tientallen geïdentificeerde minderjarigen. Toch volgde geen federale vervolging en moest hij slechts dertien maanden gevangenisstraf uitzitten – voor feiten waarvoor minimumstraffen van vijftien jaar gelden. Iedereen erkent dat dit een unicum was. Ik ben niet geneigd tot samenzweringstheorieën, maar deze anomalie laat zich moeilijk anders verklaren dan door het uitoefenen van uitzonderlijke, zeer ongezonde invloed en macht op het rechtssysteem.
