N-VA wil de scheiding der machten herstellen door de parlementaire autonomie te versterken. De partij is van oordeel dat rechters vandaag te vaak in de plaats van de wetgever treden.
De verhouding tussen de rechterlijke, wetgevende en uitvoerende macht zit vandaag scheef. Daarom wil N-VA de juridisering van het democratische proces een halt toeroepen en het evenwicht tussen de drie machten herstellen. Op een persconferentie legden Peter De Roover, Sander Loones en Karl Vanlouwe (allen N-VA) vrijdagmiddag uit hoe ze dat precies willen doen.
N-VA wil de wetgever onder meer de bevoegdheid geven om, naar Canadees model, bepaalde gewone wetgeving gedurende vijf jaar af te schermen van grondwettelijke vernietiging. Ook moet het parlement de mogelijkheid krijgen om in bepaalde gevallen met een tweederdemeerderheid een beslissing van het Grondwettelijk Hof te verwerpen. Dat is het zogenaamde ‘volksberoep’.
(Lees verder onder de video.)
Degelijke wetgeving
“Rechters moeten recht spreken, niet in de plaats treden van de wetgever. Het is tijd voor een herwaardering van de democratie en daarmee van de volkswil. Uw stem moet nut hebben en gerespecteerd worden”, klonk het unisono.
Tegelijkertijd is N-VA niet blind voor de gebreken van de wetgevende macht. Ze erkent dat al te veel wetgeving vandaag onvoldoende degelijk is, waardoor rechterlijke uitspraken soms ingaan tegen de geest van de wet.
Kneusje
“Vandaag is de wetgevende macht – jammer genoeg – het kneusje van de drie machten”, oordeelt N-VA-Kamerfractieleider Peter De Roover. “De regering zet de agenda en de rechters bepalen wat wel en niet kan. Dat gaat in tegen het principe van de volksvertegenwoordiging. De wetgevende macht hoort te oordelen wat de normen zijn en welke ruimte de regering heeft om initiatieven te nemen.”
Is het normaal dat het grondwettelijk Hof voor de helft samengesteld is door politici, pour la cause omgeschakeld tot magistraten? Quid de wetgevende macht? Tot nader order partijsoldaten, die slaafs de bevelen uitvoeren van de partijvoorzitter. Partijdiscipline luidens het politiek jargon. Nul autonomie, nul freedom of speech. We kunnen evengoed de verkozenen vervangen door de partijvoorzitters. Het zal financieel een flinke slok op de borrel schelen. Een andere optie, horresco referens, zou kunnen zijn de absolute macht van de particratie te delegeren naar de leden van het parlement.
Dat komt omdat de scheidingswand tussen de Drie Machten opge-trokken is uit kleddernatte in politiek-correcte urine gedrenkte sigarettenblaadjes.