De wannabe-dictators schieten tegenwoordig als paddenstoelen uit de grond. Een dag nadat de Britse premier Starmer het lumineuze idee had opgevat om roken te gaan verbieden op alle publieke plaatsen, heeft Brazilië het socialemediaplatform X in de ban gedaan. Blijkbaar denken Starmer en het Braziliaanse Hooggerechtshof dat George Orwells dystopische ‘1984’ een handleiding is in plaats van een waarschuwing.
Het blokkeren van X gebeurde uiteraard niet op verzoek van het Braziliaanse volk. Neen, één enkele persoon, Alexandre de Moraes, de voorzitter van het Braziliaanse Hooggerechtshof, besloot de vrijheid van meningsuiting van miljoenen mensen in te perken omdat hij overhoop ligt met Elon Musk. Wie de app toch durft te gebruiken via een VPN riskeert een boete van maar liefst 9.000 euro per dag. En wat misschien klinkt als een ‘ver-van-mijn-bedprobleem’ is dat allesbehalve. Ook in Vlaanderen staan pseudodictators als Frank Vandenbroucke, Guy Verhofstadt en Conner Rousseau al kwijlend te wachten om uw vrijheden in te perken.
Macht als uitsluiting
Het patroon is steeds hetzelfde. Linkse regeringen, politici en rechters denken de absolute waarheid in pacht te hebben. Ook de gehanteerde tactiek is steeds dezelfde: conservatieven en politieke tegenstanders worden weggezet als aftandse drommels, ploerten en driekwartchristenen die nog nooit een boek gelezen hebben. Als gevaarlijk gestoorde complotdenkers die in de donkerste krochten van hun ouderlijk huis zouden resideren. Als ontaarde boerenkinkels die tegen zichzelf beschermd moeten worden.
De tegenstander voor gek verklaren is al langer een beproefde politieke tactiek. De 20e-eeuwse Franse filosoof Michel Foucault benadrukte in zijn werk ‘Histoire de la folie’ expliciet het concept dat hij omschreef als ‘macht als uitsluiting’. Wie geschift wordt verklaard, wordt niet meer serieus genomen. Niemand vertrouwt immers een krankzinnig persoon, laat staan een krankzinnige politicus. En zo wordt de deur handig opengezet om de maatschappij te beschermen tegen hun ‘gevaarlijke ideeën’. Ja, dit is precies wat er op dit moment aan het gebeuren is.
De linkse arrogantie is dan ook slechts een sluier die een veel fundamenteler probleem maskeert: de legitimiteit van regeringen, beleidskeuzes en machtige transnationale organisaties mag niet in twijfel worden getrokken. Platformen als X en Telegram boden politieke dissidenten een laatste kans op onderlinge interactie, maar worden nu aan een ongekend tempo aan banden gelegd door de EU, Brazilië, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk. Het Trojaans paard van de massacensuur wordt ondertussen feestelijk onthaald. 1984 is dichterbij dan we beseffen.
De linkse arrogantie is dan ook slechts een sluier die een veel fundamenteler probleem maskeert (texto). Hierbij aansluitend, het cordon sanitaire maskeert de angst voor de democratische wissel van de macht. De vrees van links en liberalen om hun machtsgreep, zelfs tijdelijk, te verliezen. Je weet maar nooit welke lijken reactionair links en dito liberalen verborgen houden voor de publieke opinie.