In één van zijn heldere momenten verklaarde Joe Biden dat hij hoopte op een betere samenwerking met de EU. Maar hij krijgt nu een mes in de rug.
Joe Biden wilde een einde maken aan de eenzijdige maatregelen die president Trump inzake buitenlands beleid had genomen, zonder overleg met de Europese partners in de EU of de NAVO. Dat zette veel kwaad bloed, maar sommige van Trumps onverwachte successen zouden nooit mogelijk zijn geweest als ook de papieren tijgers in Europa er hun goedkeuring aan hadden moeten geven. Denk maar aan de vredesverdragen die dankzij hem tot stand kwamen tussen Israël en verschillende Arabische staten. Trump was ook één van de weinige westerse staatshoofden, die het aandurfde te wijzen op de Chinese verantwoordelijkheid voor de verspreiding van het coronavirus. De EU-potentaten en de Europese staatshoofden durfden daar zelfs geen kik over geven.
In die context is het dan ook een beetje contradictorisch dat Joe Biden rekende op een krachtig gezamenlijk standpunt van de EU en de VS tegen China. Inzake China is de EU geen betrouwbare bondgenoot, en zelfs helemaal géén bondgenoot. Dat bleek onlangs nog uit het handels- en investeringsakkoord dat de EU afsloot met de Chinezen, enkele dagen vooraleer Biden de eed aflegt als president. Daarmee moet Biden al vóór zijn eedaflegging een dolkstoot in de rug incasseren van de EU, die in allerijl op eigen houtje een verregaand handels- en investeringsakkoord met China afsloot, dat zeer gunstig is voor Beijing.
Capitulatieverdrag
2020 was een goed jaar voor de communisten in Beijing. Hun Wuhan-virus is een efficiënt wapen gebleken in hun economische oorlog tegen het westen. Bijna al hun concurrenten zijn er ernstig door verzwakt, en het ergste moet nog komen.
Met dit handelsakkoord spelen zij nu ook de twee grote economische machtsblokken, de EU en de VS, volledig uit elkaar. De EU geeft de Chinese communisten het signaal dat al hun zonden zijn vergeven. Het Chinese kolonialisme in Afrika, het inpikken van eilandjes in de Zuid-Chinese zee, de annexatie van Hong Kong, de dreigementen aan het adres van Taiwan, de bezetting en omvolking van Tibet, de vervolging van dissidenten, christenen en leden van Falun Gong, de wrede onderdrukking van de Oeigoeren, het feit dat zij niemand waarschuwden toen hun virus zich over heel de wereld verspreidde… Het wordt allemaal met de mantel der liefde bedekt. O ja, er zijn clausules in het verdrag opgenomen over mensenrechten, patentrecht, sociale maatregelen en – helemaal hilarisch in een milieuverwoestende staat als China – zelfs klimaatdoelstellingen. De EU beweert dat die bindend en afdwingbaar zijn. Ja, in een rechtsstaat wel. Maar niet in China.
Dwangarbeid gedogen
Men heeft duidelijk niets geleerd uit de manier waarop de Chinezen al dertig jaar lang alle internationale verdragen en wetten aan hun laarzen lappen. Eén van de verbeteringen zou een einde moeten maken aan de gedwongen overdracht van technologie door Europese bedrijven die vestigingen in China willen openen. Een chantagepraktijk die tot nu toe nooit aan de kaak werd gesteld. Typisch voor de lichtgelovigheid – of de hypocrisie? – van de EU is dat ze vrede neemt met de belofte dat China, nee, niet de dwangarbeid zal afschaffen, maar dat het zal ‘proberen’ in de toekomst de International Labour Organisation Conventions tegen dwangarbeid te ratificeren. Ooit, in een vage toekomst. En zelfs als die ratificatie er ooit komt, dan betekent dat natuurlijk nog niet dat ze ook toegepast wordt. De rechten en vrijheden van Hong Kong waren ook in plechtig ondertekende verdragen vastgelegd. We noteren dus: de EU aanvaardt het voortbestaan van dwangarbeid als economisch systeem.
Als men de mildheid van de EU tegen China vergelijkt met hun tirannieke opstelling tegenover Polen en Hongarije zien we opnieuw de hypocrisie en het cynisme achter het ronkende EU-discours over mensenrechten en democratie. Uit de daden van de Unie blijkt heel duidelijk hoe hol haar woorden zijn. Vergeleken met China zijn Polen en Hongarije voorbeeldige democratieën en rechtsstaten. Daar wordt niet gefolterd. Daar worden betogingen van de oppositie niet met tanks verpletterd. Daar zijn geen concentratiekampen. In China wel, maar dat kan de EU dus niets schelen.
Alternatief optreden
Wat had er wel moeten gebeuren? Een volledig handelsembargo en het indienen van schadeclaims tegen China zou een krachtig antwoord zijn. Hoeveel zou men kunnen rekenen per coronadode? Hoeveel wegens economische schade? Als de EU dat niet aandurft, moet ze minstens een coronaheffing invoeren op àlle Chinese producten die de EU binnenkomen. Dat geld zou gebruikt kunnen worden om de bedrijven te redden die nu bij duizenden over de kop dreigen te gaan als gevolg van de corona-epidemie. En erger nog, die dikwijls ook nog overgekocht zullen worden door de Chinezen. Dat is nu al bezig.
